Week 03 - 04: Nanyuki ~ Mount Kenya National Park

Woensdag 13 januari 2016 - Zondag 17 januari 2016
Vijfdaagse tracking en beklimming Mount Kenia, Point Lenana 4985 m.

Woensdag 13 januari 2016
Vandaag is het zover. Nog een paar uurtjes en we beginnen aan onze vijfdaagse tracking en beklimming van Mount Kenia. Al vroeg zijn we wakker, want ook al hebben we ons gisteren goed voorbereid, het gaat nu wel echt gebeuren .... Om 9:40 uur direct na het ontbijt en het afgeven van een groot deel van onze bagage in het hotel (want ja, wat we niet nodig hebben de komende dagen gaat mooi niet mee die berg op), melden we ons op het kantoortje van onze gids Josphat. We maken kennis met de crew voor de komende dagen; Josphat, onze gids waar we eergisteren de deal mee hebben gesloten voor deze nieuwe uitdaging. Sam en Sammie, beide porters, oftewel de boys die naast het eten en drinken voor de komende vijf dagen en het kookgerei, ook alle bagage van ons, van hun zelf en de rest van de spullen zullen dragen die berg op. John, onze kok en tevens porter voor de komende dagen (en wat kon die lekker koken, kwamen we tijdens onze tracking achter ....) Leuke gasten zo te zien, dus dat gaat vast goedkomen. Tja, ook al is het dan "ons personeel" - ze noemden ons tijdens de eerste kennismaking boss". Het is vooral belangrijk dat het leuke gasten zijn, want je zit er toch vijf dagen 24 uur per dag mee opgescheept. Iets voor tienen is het busje gepakt en vertrekken we vanuit Nanyuki (2000 m.) naar de ingang van het Mount Kenia National Park, Sirimon Gate (2650 m.) waar we drie kwartier later aankomen. We worden aangemeld bij de parkranger, de boodschappen en overige spullen worden over de porters verdeeld en om 11:00 uur starten we de tracking. Vandaag lopen we 10 kilometer over een soort gravel weg naar onze eerste berghut, Old Mozes Camp (3300 m.) waar we de eerste nacht zullen doorbrengen. We beginnen onze tracking in elk geval met mooi weer, het zonnetje schijnt en we hebben er veel zin in. Onderweg wordt voor ons een heerlijke picknick lunch in elkaar gedraaid met echt de allerlekkerste quaqemole ooit en nemen we een break van ongeveer een uur. Daarna vervolgen we onze route en komen we uiteindelijk rond 15:00 uur aan op Old Mozes Camp. Bij aankomst is er thee, koffie en warme chocomel en worden we verrast met vers gepofte popcorn en koekjes. De berghutten zijn niet veel meer als een houten barrak met veelal stapelbedden, oude doorgelegde matrassen ( of wat er voor door moest gaan), koud stromend water en een toilet (dat dan wel). Naast ons is er nog een vader en dochter uit Argentinië, die de route in omgekeerde volgorde hebben gelopen. Verder alleen onze eigen crew. We genieten buiten van het mooie uitzicht, rond 17:00 uur is het nog 17 graden, dus hier valt het best nog mee met de kou. Na het eten doen we nog even een potje kaarten samen en uiteindelijk gaan we rond 21:30 uur naar bed.

Donderdag 14 januari 2016
Goedemorgen deze morgen. Om 6:15 uur worden we gewekt, om 6:30 uur staat er een heerlijk ontbijt voor ons gereed met brood, omelet, pannenkoeken, brinta (dat is dan weer wat minder), vers fruit en koffie en thee. We vertrekken vanmorgen om 7:00 uur op weg naar ons tweede Camp, Shipton Camp (4200 m.), een tocht van 16 kilometer vandaag. We starten met goed weer, helder zonnig en een fantastisch uitzicht op de bergen. Die kant gaan we dus op .... Een flinke stijging vandaag door een mooi landschap en wat een serene rust. Wij lopen met onze gids Josphat, de overige boys vertrekken later, nadat ze alles weer hebben opgeruimd en ingepakt. Maar ja, nog voordat wij een uurtje verderop zijn worden we al weer snel door ze ingehaald. Ongelooflijk met welk gemak zij, bepakt en bezakt die paden af lopen en de bergen beklimmen. Wat zijn wij dan watjes .... Rond 12:30 uur nemen we pauze voor een picknick lunch met een uitzicht .... ongelooflijk mooi. In de middag slaat het weer wat om en wordt het heerlijke zonnetje verruild voor regen en wolkenvelden, maar ja ook dat kun je verwachten in de bergen, vier seizoenen op een dag. Rond 15:15 uur komen we aan op Shipton Camp, onze slaapplaats voor de komende twee nachten. Tegen de tijd dat we aankomen klaart het iets op en kijken we uit op een schitterend bergmassief .... Dit is waar we morgen tegen op moeten klimmen. We kijken uit op Point Lenana (4985 m.), ons doel voor deze tocht. Mount Kenia is de op een na hoogste bergketen van Afrika (na Mount Kilamanjaro). Er zijn drie bergtoppen, waarvan voor ons ( als non-mountainnairs) Point Lenana op een hoogte van 4985 meter de enige is die beklommen kan worden. De overige twee bergtoppen, Batian met een hoogte van 5199 en Nelion met een hoogte van 5188 zijn alleen door zeer doorgewinterde bergbeklimmers met een professionele uitrusting te bedwingen. Vandaag was een zware tocht, met name de laatste twee uur na onze lunch had ik het erg zwaar. Sander lijkt met klimmen wat minder moeite te hebben. Ik merk wel dat we inmiddels op een behoorlijke hoogte zijn aangekomen en dat gaat helaas gepaard met de nodige hoofdpijn. Een uurtje na aankomst voel ik me al weer een stuk beter en gaan we even bij onze jongens zitten om de hotstove waarop zij het eten aan het bereiden zijn. Niet alleen aan mijn hoofdpijn, maar ook aan de kou is te merken dat we vandaag wel echt een heel stuk gestegen zijn. In de berghut wordt het niet veel warmer als een graad of 7 Celsius. Vandaag zijn wij de enige in Shipton Camp en na het eten duiken we rond 19:15 uur onze slaapzakken in. Vannacht moeten we om 3:00 uur op voor de grote beklimming!

Vrijdag 15 januari 2016
2:45 uur is het als we worden gewekt. Na een bak koffie en een biscuitje, beginnen we aan de grote beklimming. Beide staan we op met lichte hoofdpijn, maar ja dat kan ook de spanning zijn .... Uitgerust met hoofdlampjes beginnen we in het donker, aan wat later blijkt, een helse klim te zijn van 785 meter in ruim drieënhalf uur. Halverwege zijn we als ik echt het idee heb niet meer verder te kunnen. Ik ben doorweekt van het zweet, even lopen de rillingen over mijn lijf van de kou. Waarom doe ik dit? De wil om de top te bereiken overwint en als Josphat mijn rugzak overneemt om het mij zo gemakkelijk mogelijk te maken vervolgen we de beklimming. De zonsopkomst zien we net niet vanaf de top, maar het uitzicht is adembenemend mooi vanaf een iets lager gelegen punt. Vreemd om midden op de evenaar op zo'n hoogte te zijn, dat je tussen de eeuwige sneeuw loopt. Dit maakt het laatste stuk van de beklimming ( we voelen ons soms net een berggeit) nog moeilijker. But .... We did it! Om 7:00 uur bereiken we de top, Point Lenana op 4985 meter hoogte. Wow! Wat een schitterende plek en wat een hoogte. Onbeschrijfelijk mooi en wat een fantastisch gevoel dat wij dit samen kunnen beleven. Hopelijk kunnen onze foto's en het filmpje op de reisblog ons gevoel een heel klein beetje overbrengen. We zijn op de top met z'n drieën, niemand anders om deze schitterende plek mee te hoeven delen. Op de top genieten we van ons welverdiende ontbijt. Langzaam aan begint het besef te komen dat we het gewoon gehaald hebben .... Na een half uur op de top te hebben gezeten wordt het met een graad of twee onder nul toch wat te koud en vervolgen we onze route. Aan de achterzijde van de berg beginnen we aan de afdaling door dit schitterende bergmassief. We genieten volop al blijft het afzien, maar ja we weten nu waarvoor we het allemaal gedaan hebben. We kiezen voor een halve cirkel route, totaal is de route vandaag zo'n 12 kilometer, waarvan 4 omhoog voor de beklimming. Als we rond 12:00 uur terugkomen op Shipton Camp zijn we kapot, moe maar voldaan. Na de lunch en na ons even opgefrist te hebben met een bak warm water die de jongens voor ons hadden gekookt, zijn we onze slaapzakken ingedoken. Eerst even twee uurtjes slapen, beetje bijkomen .... Als we rond 16:00 uur weer bij de mensen zijn, maken we kennis met nog drie nieuwe hutbewoners van Shipton Camp voor vannacht. Een Amerikaanse jongen en een meisje uit Brazilië en Frankrijk. Zij lopen bijna dezelfde route als wij, alleen in vier dagen. (En nee, niet omdat wij watjes zijn, maar omdat wij simpelweg een dagje langer wilden genieten van het schitterende Mount Kenia National Park). Omdat het ook vandaag in de hut niet veel warmer is dan 6 graden Celsius, besluiten we na het eten maar weer op tijd onze warme slaapzakken in te duiken. Ook morgen wordt weer een lange, maar ongetwijfeld mooie dag. Welterusten.

Zaterdag 16 januari 2016
Als we vanmorgen om 4:45 uur weer gewekt worden en we horen dat het al vanaf 02:00 uur aan een stuk door heeft gegoten, besluiten we er nog een uurtje aan vast te plakken. Uiteindelijk vertrekken we na het ontbijt om 6:30 uur aan onze langste tocht van de vijf dagen, 22 kilometer .... Vandaag lopen we door een fantastisch gebied van Shipton Camp (4200 m.) via de Chogoria Route naar onze laatste berghut, Mount Kenia Lodge (3000 m.). De eerste anderhalf uur starten we met een flinke beklimming, daarna gaat het grotendeels bergafwaarts. Al snel krijg ik last van mijn linker knie tijdens het afdalen, erg balen als je bedenkt dat we nog zo'n 20 kilometer moeten. Het wordt dus weer een dag flink afzien vandaag, maar ach .... de omgeving is schitterend en het is of je elke paar kilometer door een totaal ander landschap loopt. Het weer is gelukkig een stuk opgeklaard en het grootste deel van deze tracking is het droog. Zon, wolkenvelden, regen en mist wisselen elkaar af. Ook Sander blijkt met het afdalen meer moeite te hebben als met het klimmen, maar ja .... wat je omhoog gaat moet je ook weer naar beneden. We lopen langs een schitterende kloof, naar zeggen de grootste kloof in Afrika in een bergketen. Helaas kunnen we vanwege de mist maar af en toe een glimp opvangen van dit natuurfenomeen. Doordat we niet zo snel lopen vandaag, bereiken we pas onze lunch stek rond 15:00 uur. Veel te laat voor lunch als je bedenkt dat we om 6:00 uur al ontbeten hebben en we toch een hele flinke inspanning hebben moeten leveren. Sander is bijna uitgeteld als we op de lunch stek aankomen. Als we tijdens het lopen aan onze gids Josphat vragen hoe ver het nog lopen is, weet hij ons gerust te stellen (NOT) als hij wijst en zegt .... daarginds zie je de lunch stek al liggen, dus het is niet meer ver .... Maar ja, iedereen die ooit wel eens heeft gewandeld in de bergen weet, dat ook als je het kan zien, je soms nog uren moet lopen voordat je de plek bereikt. Na de lunch stop moeten we nog 7 kilometer over een redelijk begaanbaar pad. Het laatste stuk is goed te doen en lopen we in circa twee uur. Wat heerlijk als je dan in de verte de lodge ziet opdoemen, wetende dat we na ruim 11 uur lopen en een dikke knie, hier een hutje voor ons eigen zullen hebben .... Deze berghut of Mountain Lodge zoals ze het zelf noemen, is net even iets luxer dan de afgelopen nachten. We blijken een soort van eigen hutje te hebben met een slaapkamer, een badkamer een woonkamer met een open vuurplaats en een keukentje. De jongens zijn hier natuurlijk al weer lang voor wij arriveren en zij hebben een ketel opgestookt, zodat we na aankomst na vier dagen eindelijk een heerlijk warme douche kunnen nemen. Wat is dit lekker! Al snel blijkt dat we ons hutje voorlopig eerst nog een paar uur zullen moeten delen met onze jongens. In de keuken wordt ons eten weer bereid en tja, ook de jongens willen graag gebruik maken van onze warme douche op onze kamer ..... Tja Sander, even rustig afwachten hoe laat we deze hut voor ons zelf hebben. Intussen hangen wij onze natte kleding uit over de stoelen voor de vuurplaats welke de jongens al heerlijk voor ons hebben warm gestookt. We schuiven de stoelen voor de vuurplaats zodat we heerlijk kunnen opwarmen na deze lange, mooie maar zeer vermoeiende dag. Om 20:45 uur hebben we het hutje dan eindelijk voor ons zelf, als de anderen hun eigen slaapvertrek opzoeken. Een uurtje later liggen wij in dromenland, want ja zo'n dagje hakt er wel in.

WEEK 04
Zondag 17 januari 2016
Vandaag alweer de laatste dag van onze tracking. Om 6:30 uur staan we op en na het ontbijt vertrekken we rond 7:30 uur voor onze laatste 10 kilometer van de Chogoria Route en verlaten we het Mount Kenia National Park. Een relaxte mooie wandeling door een bamboe bos en wederom een schitterende omgeving. Rond 10:30 uur worden we op de route opgehaald door onze chauffeur, die ons samen met onze crew in circa drie uur via een mooie bergroute door thee en koffieplantages weer terug brengt naar Nanyuki, waar we vijf dagen geleden vandaan vertrokken. Na het afscheid lopen we naar ons hotel waar we voor onze tracking ook twee nachten hebben overnacht. Hier blijven we ook nu twee nachten om even bij te kunnen komen van ons mooie avontuur in de bergen, een wasje te kunnen doen en vervolgens onze spullen weer in de juiste backpacks te kunnen pakken, om vervolgens dinsdag hier vandaan onze reis door Kenia weer verder te kunnen voortzetten richting het zuiden van Kenia en vervolgens richting Oeganda, ons tweede land van onze wereldreis. Omdat het restaurant bij ons hotel wederom bijna geen eten heeft, besluiten we bij de lokale slager te gaan eten. Een restaurantje gevuld met locals, die bij de slager een stuk vlees kopen om dat vervolgens een deur verder te laten grillen en dat in het restaurantje samen met wat rijst, friet en groente op te eten. Heerlijk! Tja, we hadden onze kok best de rest van onze reis mee willen nemen om voor ons te blijven koken, maar helaas, dat laat ons budget nou ook weer niet toe. 's Avonds Skypen we nog een poosje met de thuisblijvers zodat iedereen weer gerust kan zijn, met de gedachte dat we weer veilig terug zijn van onze tracking/beklimming van Mount Kenia.

Maandag 18 januari 2016
Vandaag nog even een rustige dag in Nanyuki. Al hadden we eerst het idee om direct vandaag weer door te gaan met ons reisplan en af te zakken naar het zuiden richting Masai Mara, hebben we gisterenavond toch maar besloten nog even een dagje extra te pakken hier in Nanyuki. We kunnen best nog even een dag rust gebruiken nu. Het reisverslag maken van de afgelopen vijf dagen, weer wat foto's doorsturen naar Willem-Peter, tassen inpakken en verder gewoon even nog helemaal niets moeten. Vreemd .... heb je tijdens die vijfdaagse tracking helemaal geen last van spierpijn of wat ook, kom je vanmorgen bijna je bed niet uit ....