Week 67 - 68: Dhaka ~ Srimangal ~ Dhaka (Bangladesh)

10 april 2017 - Klia, Maleisië

WEEK 66
Zaterdag 01 april 2017
Prima geslapen vannacht en om 09:30 uur wordt het ontbijt gebracht op onze kamer. Nog even beetje relaxen op de kamer en om 12:00 uur checken we uit en staat de taxi al gereed om ons naar het vliegveld te brengen. We zijn ruim op tijd op het vliegveld en na het inchecken is het wachten op onze vlucht van Yangon - Myanmar naar Dhaka - Bangladesh van 16:15 uur. Benieuwd wat ons in Bangladesh weer te wachten staat .... We vliegen met een klein propellervliegtuigje van Biman Bangladesh Airlines, een DASH8-Q400. Tja, is toch weer eens iets anders he en dat op onze inmiddels 25e vlucht tijdens onze wereldreis 2015 - 2017. Voor mij is het niet helemaal nieuw, ik heb al wel eens eerder in dit soort toestellen gevlogen, maar Sander vindt het wel heel interessant, voor hem is het de eerste lijnvlucht in zo'n klein toestel. Na aankomst op het vliegveld in Dhaka nemen we een taxi (of beter gezegd twee taxi's want de eerste blijkt na zo'n kwartier geen idee te hebben waar hij ons heen moet brengen en dus stappenn we onderweg over op een andere taxi) naar ons hotel, een stukje van 14 kilometer waar we ruim anderhalf uur over doen .... We blijken een hotel te hebben geboekt wat net anderhalve maand geopend is en we krijgen een mooie, rustige kamer met een heerlijk zitje en twee heerlijke bedden. Tja, de komende twee weken moeten we weer even als twee heel goede vrienden door het leven, want ook hier in Bangladesh is homoseksualiteit nou niet echt toegestaan. Er staat hier weliswaar niet de doodstraf op zoals in sommige landen in Afrika waar we geweest zijn, maar 10 jaar gevangenisstraf .... Als we zijn ingechecked en we hebben de spullen op onze kamer staan, lopen we een stukje de straat in om een lokaal restaurantje op te zoeken waar we onze eerste Beef Kebab bestellen. Daarna lopen we een klein stukje over straat om even een eerste indruk op te doen van de chaos in Dhaka en daarna gaan we terug naar ons hotel, inmiddels is het een uur of 22:30 zoiets.

WEEK 67
Zondag 02 april 2017
Onze eerste nacht in Bangladesh en we hebben beide prima geslapen, het hotel blijkt een goede keuze, wat wel fijn is want we komen hier in Dhaka na onze rondreis ook weer terug voor nog eens twee nachten. Om 09:00 uur hebben we de wekker gezet en om 09:30 uur gaan we beneden in het restaurant ontbijten, toast, omelet, groente curry en koffie. Om 10:00 uur zijn we klaar, pakken we het dagrugzakje en lopen we de straat op. Dhaka is een stad met ruim 20 miljoen inwoners, een aantal wat bijna niet te vatten is en het is dus een grote chaos in de stad. We proberen in de buurt van het hotel een Motor Riksia (TukTuk) aan te houden die de weg weet naar het oude Ford in de oude stad. Het blijkt nog niet zo makkelijk, al ligt het maar zo'n 5,5 kilometer verderop. Maar het lukt, we vinden een chauffeur die ons bij het Ford afzet en ineens zijn we dan onderdeel van het drukke verkeer in deze inmense stad .... Het verkeer staat hier stil, bumper aan bumper en iedereen schiet rakelings langs elkaar heen als er ook maar ergens een klein gaatje vrij is. Honderden TukTuk' s, bussen, auto's en fiets Riksia's maken onderdeel uit van de chaos en er wordt continue getoeterd. We doen er ruim drie kwartier over om uiteindelijk bij het Ford te komen en als we uitstappen blijkt het Ford op zondag gesloten .... Hadden we misschien even vooraf moeten checken. Anyhow! We zitten in de goede wijk en dus besluiten we van hieruit maar een stukje lopend de stad te gaan verkennen. We moeten goed oppassen voor de vele fiets Riksja's en het andere verkeer in de stad, want wachten tot je over kunt steken is hier ook niet echt een optie. Overal op straat worden we aangesproken en ik schat dat we wel 100 keer hebben gezegd dat we uit The Netherlands komen. Mensen op straat zijn erg vriendelijk en proberen stuk voor stuk met ons in contact te komen. Tja, veel meer nog als in Myanmar zijn wij hier de top attractie en willen ze met ons een praatje maken of op de foto. Mensen vinden het prachtig als we vragen of we een foto mogen maken en niemand maar dan ook niemand lijkt er hier een probleem mee te hebben. Wij banen ons een weg door het doolhof van smalle, overvolle straatjes in het oude centrum van de stad en bezoeken een paar Moskeeën in de stad, waaronder de bekende Star Mosque. Als we even een momentje hebben dat we op MapsMe kijken om te kijken of we kunnen achterhalen of we een beetje de goede richting op lopen, worden we al weer aangesproken en de weg gewezen. Niet veel mensen spreken Engels, maar die gene die een paar woorden Engels spreekt stapt direct op ons af en voor we het weten staan we in het middelpunt van een groep van minimaal een stuk of 15 locals die ons aanstaren. Tot drie keer toe is er een local die ons aanspreekt en ons als gids begeleid in de juiste richting van waar wij op willen. Niet met de bedoeling om er geld voor te vragen, nee puur en alleen omdat ze het een eer vinden om ons wat van hun Dhaka te laten zien en eentje alleen om zijn Engels in de praktijk te oefenen. Naast de Moskeeën die we bezoeken en waar we steeds hartelijk worden ontvangen door de Imam, brengen we ook een bezoek aan het Pink Palace (het Rose Paleis) wat ligt aan de rivier. Daarna lopen we een stukje langs de waterkant, waar onze aandacht wordt getrokken door een soort van festival met muziek en een praalwagen. Het blijkt, zo horen we later van een jongen die ons weer een stukje meeneemt over de grootste fruitmarkt van Bangladesh, te gaan om parlementsverkiezingen van de partij voor de fruitteeld en export. We besluiten hier met een bootje een uurtje een stukje te gaan varen over de rivier de Buriganga, een van de grootste rivieren van Bangladesh. Het is niet bepaald een schone rivier en de stank is soms te erg, maar het is wel erg leuk om te zien hoeveel mensen op en aan het water leven. Er liggen op dit stuk van de rivier tientallen grote boten, welke (veelal) s' nachts varen naar de diverse bestemming in Bangladesh. Voor een land met zo'n 700-800 rivieren, is vervoer over het water een van de belangrijkste transportmiddelen, zeker buiten de grote stad. Als we weer terug zijn aan de kade is het intussen 17:30 uur. We lopen nog een half uurtje zoiets hier wat rond en dan nemen we weer een TukTuk terug in de richting van ons hotel. Het is een stuk van nog geen 7 kilometer maar ook nu staat het verkeer muurvast en doen we er bijna een uur over. Onze chauffeur benut elk miniscuul klein gaatje om zich ergens een weg door te banen. Gek wordt je van al het getoeter, het kris kras door elkaar rijden en overstekende voetgangers die hun leven wagen om nog even snel ergens tussendoor te glippen. Wonderbaarlijk genoeg gaat het meestal nog goed ook. Een keer raken we bekneld tussen een vrachtauto en een bus, maar de chauffeur lijkt niet erg geschrokken en de conducteur van de bus helpt om ons uit onze benarde situatie. Door te trekken aan het dak en alsof er niets gebeurd is rijdt alles direct weer verder. Tja, welkom in Dhaka .... Net voor het hotel laten we ons afzetten bij een restaurantje waar we eerst wat eten, voor we vervolgens teruglopen richting ons hotel. Even kijken of we nog wat informatie kunnen inwinnen over de trein en boot om Dhaka uit te komen morgen of overmorgen en dan naar onze kamer. Heerlijk om na een dag in deze drukke stad te hebben rondgelopen terug te komen op onze hotelkamer. Wat een dag, geweldig om hier te zijn maar wat een gekkenhuis in de stad. Benieuwd wat Bangladesh verder voor ons in petto heeft. 's Avonds proberen we ook via internet nog wat wijzer te worden over de trein of boot en bel ik nog een tijdje met Ellen via WhatsApp, wat wonderbaarlijk genoeg super goed blijkt te werken hier. Waarschijnlijk is dit gelijk het laatste hotel met Wifi tot we hier weer terugkomen in Dhaka aan het einde van onze reis door Bangladesh, maar vanavond werkte het in elk geval. Het is een uur of 00:30 uur als we naar bed gaan. Kijken of we morgen een treinkaartje kunnen bemachtigen voor de trein naar Srimangal ....

Maandag 03 april 2017
We hebben de wekker gezet om 09:00 uur vanmorgen, maar ik ben om een uur of 07:30 uur al wakker. Vandaag willen we proberen of we de trein kunnen nemen van Dhaka naar Srimangal. We hebben gelezen dat de veiligste manier van reizen in Bangladesh is met de trein (of boot) en dat als het even kan we de bus moeten mijden. Omdat de berichten voor het verkrijgen van een treinkaartje nogal wisselend zijn - we hebben gelezen dat je de trein 3-10 dagen van te voren moet reserveren om een plekje te kunnen bemachtigen en in het hotel zeggen ze dat we makkelijk een kaartje zouden moeten kunnen kopen op de dag zelf - besluiten we om vanmorgen om 10:00 uur een TukTuk te nemen naar het Centraal station van Dhaka, in de hoop dat we voor de trein van 12:00 uur een kaartje kunnen bemachtigen. Het treinstation ligt 6 kilometer van het hotel en met de TukTuk doen we er ruim 1:10 uur over om ons een weg te banen door de verkeerschaos in de drukke stad. Ongelooflijk wat een gekkenhuis hier. We komen gelukkig op tijd aan op het station waar onze chauffeur ons keurig voor de deur afgezet om 11:15 uur. We hebben dus nog drie kwartier voor de trein vertrekt .... Als we rondvragen op het station waar we een (first class) treinkaartje moeten kopen voor de trein naar Srimangal, worden we vier verschillende kanten op gestuurd. Uiteindelijk weet iemand ons te vertellen dat we naar counter nummer 4 moeten. Uhm ja, maar hoe weten wij waar counter nummer 4 is? Alles staat hier op het station alleen maar aangegeven in het Bengaals en het schrift is voor ons niet te lezen, zelfs de getallen lijken niet op ons schrift. Gelukkig is er altijd wel iemand die een beetje Engels spreekt en worden we richting de goede counter verwezen en kunnen we inderdaad nog een fist class treinkaarte kopen voor de trein die over 20 minuten vertrekt richting Srimangal. Als alles goed gaat is het treinreis van zo'n vijf uur en zouden we nog bij licht rond 17:00 uur aankomen in Srimangal. Omdat we vanmorgen nog geen idee hadden of het zou lukken, hebben we geen accommodatie geboekt en hopen we dus na aankomst een geschikt hotel of guesthouse te vinden. Om bij de juiste trein uit te komen vragen we ook wat rond op de perrons en we worden zo naar de juiste trein geleid. Het blijkt een heel lange trein en de fist class coupe bevindt zich vrij ver achteraan, het zijn prima comfortabele stoelen (beetje vergelijkbaar met standaard bus stoelen bij ons) en de coupe zit voor we vertrekken toch helemaal vol, alleen locals en dan wij als enige Westerse toerist. Nog voor we vertrekken vanaf het station komt er een jongentje bij ons raam staan met een grote glimlach op zijn gezicht die ons aanstaart. Hij vraagt om geld voor wat te eten .... Nou, geld geven aan bedelaars doen we standaard niet, hoe zielig ook, maar daar is echt geen beginnen aan. Liever kopen we dan wat te eten of zo en geven we dat, zo weten we zeker dat ze het gebruiken voor waarvoor het bedoeld is. Als er net voor de trein vertrekt nog een verkoper langsloopt met zakken popcorn, kopen we een zak en geven we die aan jongetje. Hij is er super blij mee, lacht nog een keer vriendelijk en weg is hij. Ja, dit zijn van die momenten dat we als Westerse tourist geconfronteerd worden met de pure armoede in een land en dan beseffen we ons maar weer even al te goed hoe goed wij het bij ons hebben .... Stipt om 12:00 uur vertrekt de trein. Het eerste half uur rijden we vanuit het centrum in de richting van het vliegveld, we rijden langs de armoede in deze inmense stad. Mensen die tussen de treinsporen liggen te slapen, metalen hutjes (of wat er voor door moet gaan) direct aan het spoor, gespannen zeilen waar mensen onder leven. Erg indrukwekkend en confronterend om te zien. Bij het eerste treinstation bij het vliegveld stappen heel veel mensen uit de trein, waarna de trein weer doorrijdt. Al snel laten we de stadse drukte achter ons en wordt het landschap verwisseld door het leven op het platteland. Enorme rijstvelden, maisvelden en andere akkerbouw en mensen die aan het werk zijn op land. Wat een groot contrast met de drukte in Dhaka .... Het is prachtig om naar buiten te kijken en het landschap en alles wat daar zich afspeeld in ons op te nemen. Onderweg stoppen we op een tiental stations, meestal kleine stations waar het dan ineens weer enorm druk is. Mensen die vanaf de kant roepen en zwaaien als wij met ons hoofd uit het raampje hangen, erg leuk om te zien. De eerste drie uur loopt verbanzend soepel, tot we om 14:45 uur netjes op tijd stoppen op een van de stations en de trein hier uiteindelijk bijna ruim anderhalf uur blijft stilstaan. In eerste instantie hebben we geen idee wat er aan de hand is, maar even later als we wat rond vragen en een jongen spreken die wel wat Engels spreekt, zegt hij dat er van de week een ongeluk is gebeurt waarbij een spoorbrug is beschadigd en dat we daarom hier moeten wachten. Of het klopte weten we niet, maar wel weten we dat we hier ruim anderhalf uur hebben moeten wachten voordat de trein weer zijn weg vervolgde. Hopen dat het tweede deel van onze treinreis wel verder zonder al te veel extra vertraging verloopt, want ik denk niet dat we nog bij licht aan gaan komen in Srimangal. Net als de trein weer verder rijdt komt er een man van de politie naar ons toe die meerijdt met de trein voor de veiligheid en al eerder even bij ons is langsgelopen. Hij wijst naar onze tassen, of die van ons zijn? Even later komt de man weer bij ons terug, wijst naar de tassen en vraagt of we mee willen lopen voor security .... In eerste instantie snappen we niet helemaal wat de bedoeling is, want de man spreekt niet zo veel Engels. Waarom moeten we nu, na ruim vijf uur, ineens met onze tassen mee voor security. Anyhow! We volgen de man en er komt nog een tweede jongen bij in politieuniform en de conducteur van de trein. We worden naar een zes persoons coupe gebracht waar we de tassen moeten neerzetten en plaats moeten nemen, voor security. De mannen laten zien hoe we de coupe van binnenuit zelf moeten afsluiten, zodat er niemand binnen kan komen. De mannen hebben alle drie een grote glimlach op hun gezicht, waaruit wij opmaken dat ze het echt goed met ons voor hebben en blijkbaar overbezorgd zijn om ons. Wij vermoeden dat dit komt omdat het spoor hier een tijd lang vlak langs de grens met Idia loopt (zo'n 500-1.500 meter er vanaf) en de mannen geen enkel risico willen lopen dat ons iets overkomt. Alles bij elkaar moeten we waarschijnlijk nog zo'n anderhalf tot twee uur verder en op de stations waar we nog stoppen komt de man van de politie steeds vanaf het perron even bij ons raam kijken of alles goed gaat en een praatje maken. Als we er bijna zijn komt hij ons wel halen zo wordt ons verteld, helemaal prima dus en natuurlijk houden we het zelf ook wel in de gaten via MapsMe waar we zijn. Zo'n 30 kilometer voor onze eindbestemming wordt er op de deur geklopt en komt de politieman met zijn collega al naar ons toe, ze willen graag nog even bij ons in de coupe erbij komen zitten. Tja, toch wel weer een bijzondere gewaarwording als je een op een door de politie wordt begeleid om ergens te komen .... Als we bijna bij het eindstation zijn wordt ons verzocht de spullen te pakken en wachten we samen met de politiemannen bij de deur van de trein. Via MapsMe laat ik de jongen nog even zien hoe wij onze weg vinden in dit voor ons nog zo onbekende land. Zoiets heeft hij nog nooit gezien, we kunnen precies zien op de telefoon wanneer de trein het station op rijdt. Als de trein stilstaat nemen we afscheid van de beide politieagenten die ons zelfs nog het perron af begeleiden. Dan lopen we het plaatsje in, bepakt met onze backpacks, op zoek naar een hotel. Srimangal is een plaatsje met zo'n 25.000 inwoners, maar desondanks lijkt het op straat ook erg druk en wordt er ook hier weer flink getoeterd door de auto's, TukTuk en vrachtauto's die passeren. De mensen kijken ons verbaast aan als we door de straten lopen en wij op zoek gaan naar een geschikte accommodatie voor vannacht. Omdat het inmiddels 19:15 uur is en donker, willen we een accommodatie zoeken voor vannacht en kijken we morgen wel weer even verder. Nadat we vier hotels of guesthouses hebben gezien pikken we de beste eruit voor vannacht. Als we zijn ingechecked lopen we gelijk nog even het plaatsje in en eten we wat in een lokaal tentje, Chicken Byriani een specialitiet van Bangladesh. Een groot bord witte rijst met een klein stukje kip en een een hard gekookt ei. Niet echt een culinair hoogstandje, maar het is inmiddels bijna 21:00 uur en we hadden geen zin om verder te zoeken. Na het eten lopen we terug naar ons hotel, intussen is het weer omgeslagen en regent het en begint het zelfs flink te waaien en onweren .... Tijdens het eten is de stroom in het plaatsje uitgevallen en als we teruglopen op straat is het dus aarde donker. Hopen dat het morgen weer wat beter weer is. Dan willen we kijken of we fietsen kunnen huren en de omgeving per fiets wat kunnen gaan verkennen. We willen dan tevens nog even een ander adresje af om te kijken of we een geschiktere accommodatie kunnen vinden om een paar nachten te blijven in dit gebied. We will see ....

Dinsdag 04 april 2017
Vannacht prima geslapen en alleen om 05:00 uur gewekt door de Imam met zijn ochtendgebed, tja we zijn hier wel in een Islamitisch land. Omdat het als ik wakker wordt om 07:30 uur behoorlijk aan het onweren is en regenen besluiten we rustig aan te doen. Om 10:00 uur hebben we onze tas weer ingepakt, checken we uit en laten we onze grote backpacks achter in het hotel. We willen vandaag een stukje gaan fiesten of wandelen en onderweg nog even kijken of we nog een geschiktere accommodatie kunnen vinden, eentje met een warme douche en een wat zachter matras .... We beginnen in een lokaal restaurantje met een lokaal ontbijt, Shobji Bhaji met Chapati en een spicy omelet met Shay thee. Geen duur begin van de dag, want als we afrekenen moeten we voor samen 90 Bengalese Taka (omgerekend nog geen € 0,50 perpersoon) afrekenen. Na het ontbijt lopen we een rondje in het plaatsje op zoek naar een fietsverhuur, iets wat we uit de Lonely Planet hadden. Helaas als we ongeveer een uur hebben rondgelopen en rond gevraagd, blijkt er op geen enkele plaats in het plaatsje meer een fiets verhuurd te worden. Als we een beetje doorvragen blijkt het sinds vorig jaar verboden te zijn door de tourist police vanwege veiligheidsmaatregelen voor toeristen. Helaas, fietsen hier zit er dus niet in, zo blijkt. Dan besluiten we maar een TukTuk te nemen en op deze manier een stukje van de omgeving te gaan verkennen. We laten ons een paar kilometer verderop afzetten bij een Tea Estate, waar we toestemming vragen bij het kantoor om een stukje te wandelen tussen de theeplantages, wat zonder meer geen probleem was. We mogen alleen geen kijkje nemen in theefabriek zelf helaas. Deze regio staat bekend om zijn thee en in totaal telt Bangladesh nog ruim 165 theeplantages, waarvan de meeste in deze regio. Op sommige plekken zien we theeplukkers aan het werk, wat weer zorgt voor mooie plaatjes. Wat een mooi gebied zo met het vele groen van de thee om ons heen. We lopen via de weg terug door een klein gehucht waar we nog even een kijkje nemen bij twee accommodaties en bij een schooltje. De kinderen zijn laaiend enthousiast als we langslopen en komen stuk voor stuk hun Engels in de praktijk oefenen. We worden zelfs meegenomen om het klaslokaal te laten zien en als ik plaatsneem op een van de schoolbankjes en wat schoolboeken zie liggen voor het Engels en het Bengaals probeer ik zelfs nog of de kinderen me een paar zinnetjes Bengaals kunnen leren. Tja, dat blijkt toch niet zo makkelijk .... Het blijft altijd leuk om tijdens een reis in dit soort landen een bezoek te brengen aan een van de schooltjes. In de middag brengen we nog een flitsbezoekje aan het misschien wel kleinste en oudste museum ooit, het thee museum. We betalen 20 Bengaalse Taka entree (€ 0,23) en krijgen daarvoor een privé rondleiding door het drie kamers tellende musuem. Dan lopen we verder langs de weg langs de groene theeplantages, waar we vrouwen thee zien plukken. Aan het einde van de middag nemen we een fiets Riksia terug richting het plaatsje, waar we nog een tijdje met een jongen staan te praten op straat, die ons gisteren al eerder aansprak toen we op zoek waren naar een accommodatie. De jongen blijkt net afgestuurd, wil zich richten op de politieke ontwikkeling in zijn land en spreektmheel goed Engels. Erg facinerend om te horen met hoeveel vertrouwen deze jongen zijn toekomst en de toekomst van zijn land voor ogen heeft. Als wij vervolgens laten doorschemeren dat we eigenlijk wel een ander hotel zouden willen zoeken voor de komende nachten, loopt hij met ons mee naar een hotel waar we een paar kamers bekijken en uiteindelijk besluiten we om maar hierheen te verkassen. Ja, veel hotels zijnnwel heel erg basic hier ennhet is lastig een goed midddenklasse hotel te vinden en ja we geven toe dat we een toilet en warm stromend water en een goed bed toch wel erg kunnen waarderen. We halen onze backpacks op in het andere hotel wat hier nog geen 5 minuten lopen vandaan ligt en verhuizen naar dit hotel. We weten nog niet precies hoe lang we hier nog willen blijven, dat hangt er vanaf of en op welke manier het vervoer voor onze terugreis naar Dhaka en verder richting het zuidelijke deel van Bangladesh kunnen regelen. 's Avonds eten we in een Indiaas restaurantje en daarna gaan we terug naar onze kamer. Ook vanavond nog voor we naar bed gaat regent en onweert het behoorlijk. Hopelijk is het morgen wat beter weer, want we zouden graag nog een dagje richting een National Park gaan in de buurt om een paar uur te gaan wandelen en dan willen we morgen bekijken wanneer we weer terug reizen naar Dhaka. Het is inmiddels een uur of 23:30 uur als we ons bed opzoeken, hopen dat we vannacht hier ook een beetje goed kunnen slapen.

Woensdag 05 april 2017
We hebben om 08:00 uur de wekker gezet, maar als we wakker worden is het noodweer. De hele nacht heeft het keihard geregent en geonweerd. We besluiten dus nog maar even in bed te blijven .... Helaas, inmiddels is het nu 10:45 uur en het is nog steeds noodweer. De stroom in het hotel is uitgevallen en we zitten dus binnen, in het donker en zonder stroom. Nee, wandelen zit er niet in vandaag ben ik bang en dus is de kans groot dat we ook niet morgen al weer terug reizen richting Dhaka (als er met dit weer uberhaupt treinen rijden ....) Tja, we zullen het maar even aan moeten kijken en over ons heen laten komen. Laten we hopen op beter weer voor de komende dagen, want we zijn bang dat we anders niet meer veel verder zullen komen als Dhaka. Anyhow! Omdat de regen en onweer aanhoud en straten veranderd zijn in grote modderstromen is het 13:15 uur voordat we überhaupt de oversteek durven te wagen van ons hotel naar het restaurantje aan de overkant voor een verlaat Bengaals ontbijtje. Even is het wat beter en er is een stukje midden op een kruising waar we de straat enigzins droog over kunnen steken om er binnen te komen. Wat een noodweer ongelooflijk. Als we een poosje in het restaurantje hebben gezeten en wat op hebben lopen we maar weer snel terug naar het hotel, waar we nog een paar uur doorbrengen op onze kamer. Maar niet voor we eerst langs het treinstation gelopen zijn en de trein voor overmorgen hebben gereserveerd terug naar Dhaka, helaas waren er voor morgen geen treinkaartjes meer beschikbaar .... Als het eind van de middag eindelijk wat opklaard, besluiten we nog maar even een rondje te lopen door het plaatsje en spreken we nog wat met een paar locals. Voor we terug gaan naar het hotel eten we nog maar een keer bij het zelfde restaurantje als waar we gisterenavond ook al hebben gegeten, want echt veel keuze is er hier niet in Srimangal. Daarna gaan we terug naar onze kamer en kijken we nog wat terug op onze tablet en zetten we vast de eerste foto's van Bangladesh over op onze tablet om uit te zoeken. Hopelijk is het weer morgen beter en kunnen we dan alsnog wat gaan wandelen in een National Park hier vlakbij en wat meer van de omgeving gaan verkennen.

Donderdag 06 april 2017
Vanmorgen hebben we de wekker gezet voor 08:30 uur en als we wakker worden ziet het buiten weer een stuk aangenamer uit. Het is nog wat bewolkt maar het is gelukkig gisterenavond gestopt met regen en onweren en het lijkt erop dat het weer vandaag wel prima is. We besluiten er dan ook maar uit te gaan en ons dagrugzakje te pakken om straks na het ontbijt op weg te gaan richting het Lowacherra National Park. Rond 10:15 uur nemen we een TukTuk en laten we ons bij de hoofdingang van het park afzetten. Als we ons aanmelden om hier zelf te gaan wandelen in het park, wordt ons verteld dat het om veiligheidsredenen niet langer is toegestaan om zonder gids dit gebied in te gaan. Als we dus hier willen gaan wandelen zullen we een gids mee moeten nemen die ons rondleid. Helaas, niets aan te doen .... Dus we huren een lokale gids in die goed Engels spreekt en met hem lopen we alles bij elkaar ruim 3 uur in het National Park rond. De eerste twee uur lopen door de jungle, een mooi, dicht begroeid stuk groen met grote Palmen, Varens en noem maar op. We lopen langs een smal stroompje en deels over de zandbedding van de rivier. Het enige nadeel .... het stikt hier van de bloedzuigers. Niet zomaar een paar, nee echt honderden die we telkens van onze schoenen en broek moeten afslaan. Met lange broek, lange mouwen en onze broek in de sokken gaan we op pad. Het gebied is prachtig en onderweg spotten we de nodige Apen. Als we zo'n anderhalf uur onderweg zijn spotten we zelf een paar Gibbon Apen, welke maar slechts in een paar landen nog voorkomen in het wild. Volgens onze gids hebben we veel geluk dat we deze Gibbon Apen spotten, want in heel Bangladesh leven er nog maar zo'n 200 in het wild en in dit gebied nog maar 69. Tja, die kunnen we mooi weer afvinken. Even later brengen we nog een bezoekje met onze gids aan Ramnagar village, waar we bij een vrouwtje in huis worden uitgenodigd om thee te komen drinken. Daarna lopen we nog met onze gids door het dorpje en lopen we via de hoofdroute terug in de richting van de hoofdingang van het park. Het is 14:15 uur als we ons afmelden en op het moment als ik mijn broekspijpen weer afrits kom ik er achter dat er op negen plekken bloedzuigers op mijn been zitten die bezig zijn zich te vergrijpen aan wat Westers bloed. Het kan geen kwaad maar het zijn van die vieze beesten en als je ze eraf haalt blijft het nog een hele tijd bloeden. Ach ja, that's the forest. En dan ineens worden we overspoeld door een groep van zo'n 100 leerlingen van een middelbare school, drie bussen, die stuk voor stuk allemaal met ons op de foto willen. De meeste vragen het eerst nog maar er zijn er ook een aantal die een selfiestick voor ons houden en een foto maken. We worden zo belaagd dat zelfs de tourist police ons in gaten houdt en ons vraagt of alles goed is .... Nee, toeristen zien ze hier echt niet dagelijks. We eten nog ergens een heerlijke Ananas als lunch hier en dan nemen we een TukTuk naar een klein dorpje, Dolubari village (Tripura stam). Als we ons hier hebben laten afzetten, lopen we hier zelf nog ruim een uurtje rond tussen de Lemoen, Ananas, Bananen en Theeplantages en lopen we nog even door het dorpje zelf waar we meerdere vrouwen achter hun huisjes aan het weven zien. Wat een leuke stop dit en nee, volgens mij komen hier ook bijna nooit toeristen. Vanaf hier nemen we weer een TukTuk en laten we ons afzetten bij een bekende Thea Cabin, een Theehuis waar we de speciale acht lagen thee bestellen om eens te proeven. Naar wat men zegt moet dit echt de allerlekkerste thee zijn uit Bangladesh en ook in wereldverband. De thee is opgebouwd uit acht verschillende lagen en kleuren en smaakt inderdaad wel erg goed. Inmiddels is 17:15 uur en vanaf hier nemen we fiets Riksia terug naar Srimangal, terug richting ons hotel. We lopen eerst nog even naar een tourbureautje, waar we om 18:30 uur afspreken met een lokale gids, een jongen die heel goed Engels spreekt en ons het nodige verteld over de opties en mogelijkheden voor onze tweede week Bangladesh. Ons idee was om morgen terug te reizen naar Dhaka met de trein, om vervolgens van daaruit zaterdag met een nachtboot richting het zuiden af te zakken om een bezoek te brengen aan het Sundarbans National Park met een drie-daagse tour. Als we een tijdje met de jongen in gesprek gaan, blijkt al snel dat het niet helemaal de juiste periode is om dit gebied te bezoeken. Hij raadt ons af om deze tijd van het jaar een lange boottocht te maken op een van de rivieren vanwege de mogelijke onweersstormen. De boten zijn oud, de rivieren breed en het weer onberekenbaar en vorig jaar is er nog een grote boot gezonken tijdens een zware storm. Ook voor Sundarbans National Park blijkt het niet echt de juiste periode te zijn en hij raadt ons een tocht deze kant op dan ook af. Hij geeft ons een aantal andere opties en is erg behulpzaam om ons van de juiste informatie te voorzien en ons voor in Dhaka in contact te brengen met de juiste personen voor als we daar nog dingen willen ondernemen. Hij blijkt zelf in het bezit te zijn van de nieuwste versie van de digitale Lonely Planet Bangladesh december 2016, eentje die wij niet meer hebben kunnen bemachtigen. Als wij hem vragen of we die hier ergens zouden kunnen kopen, vraagt hij ons om een geheugenkaartje en krijgen wij een kopie van hem, zomaar. Wat een aardige gast dit, jammer dat we hem pas op onze laatste avond in Srimangal hebben ontmoet, anders hadden we misschien ons reisplan nog iets eerder kunnen aanpassen en nog een bezoek kunnen brengen aan een ander gebied in Bangladesh. Na ruim een uur nemen we afscheid van de jongen, Tapas Dash, van Green Leaf Eco Tourism. Dan gaan we eerst even wat eten in een lokaal restaurantje en als we daarna nog even op zoek gaan voor iets bij de koffie worden op straat aangesproken door een jongen die goed Engels spreekt. Hij nodigt ons uit om bij hem in het Guesthouse, waar hij werkt, thee te komen drinken. Inmiddels weten we dat de Bengalen het goed met ons voor hebben en dus besluiten we met hem mee te lopen. Hij runt zo'n beetje het Green Leaf Guesthouse hier in Srimangal en volgt daarnaast een studie BBA. Wat een gezellig Guesthouse dit en wat een mooie kamers, erg jammer dat we deze plek niet direct hebben gevonden toen we hier op zoek waren naar een mooie accommodatie. Nu blijven we nog maar een nachtje in Srimangal en hebben we voor morgenochtend de trein gereserveerd terug richting Dhaka. We drinken gezellig samen thee, kletsen nog een tijdje met de jongen over zijn studie, ons werk en over onze reis. Dat laatste kaarten we hier eigenlijk nooit aan in Bangladesh, maar het gesprek met deze jongen is anders. De jongen is 21 en weet goed wat hij wil en hoe hij zijn toekomst ziet. We wisselen e-mailadressen uit en rond 21:15 uur zoiets nemen we weer afscheid van de jongen. Dan lopen we terug naar ons hotel, halen we de laundry op en gaan we naar onze kamer. We moeten vanavond of morgenochtend weer onze spullen inpakken voor de trein van 10:48 uur morgen terug naar Dhaka. We hebben een boeking gemaakt in het hotel in Dhaka waar we al eerder twee nachten hebben verbleven. Nog maar even nadenken over wat we de komende week willen, maar vooral ook kunnen ondernemen hier in Bangladesh. We wisten dat backpacken in Bangladesh een hele uitdaging zou worden, maar het blijkt allemaal toch nog net iets lastiger en moeilijker .... Nu eerst maar slapen en zien dat we morgen in Dhaka aankomen, dan zien we van daar wel weer verder. Welterusten!

Vrijdag 07 april 2017
Vanmorgen ging om 09:00 uur de wekker. Om 09:45 uur gaan we eerst even ontbijten en daarna halen we onze backpacks op in het hotel en checken we uit. Vanaf het hotel lopen we in de richting van het station, waar we wachten op trein van 10:48 uur. De trein komt met ongeveer een half uur vertraging het station van Srimangal binnen rijden en dus hebben we inmiddels al ruim een uur op het perron zitten wachten. Als we de trein inlopen blijkt dat de stoelen die wij hebben geboekt, First class stoelen, überhaupt niet beschikbaar te zijn in de trein en worden we in eerste instantie in een zes persoons coupe gestopt. Omdat deze zitplaatsen echt niet comfortabel zijn voor een treinreis van ruim 5 uur, we niet bij het raam kunnen zitten en in een veel te warme coupe moeten zitten, maken we duidelijk dat we dit niet willen. Het duurd even voor het personeel van de trein met een oplossing komt, maar inmiddels zitten we in elk geval in een normaal treinstel en op redelijk comfortabele stoelen. Tja, het blijft natuurlijk wel Bangladesh .... Intussen hebben we nu zo'n drie uur erop zitten en moeten we nog minimaal twee uur voordat we in Dhaka zijn en daar voorlopig weer in de choas van de drukke stad terugkeren. De trein rijdt na ruim vijf uur het treinstation van Dhaka binnen, waar we op straat een TukTuk aanhouden die ons naar het hotel brengt, het hotel waar we vorige week onze reis door Bangladesh begonnen. We worden weer hartelijk ontvangen en we krijgen dezelfde kamer als de vorige keer. Eenmaal op de kamer nemen wij het reisadvies van de tourguide die we gister hebben gesproken nog eens goed in overweging. Is het op dit moment eigenlijk wel zo verstandig om nog een week langer in Bangladesh te blijven? Het plan om naar het zuiden te reizen is ons sterk afgeraden i.v.m. het onvoorspelbare weer op dit moment in dat gebied. Daarnaast zijn we er afgelopen week wel achter gekomen dat het reizen in Bangladesh (zeker voor backpackers of de individuele reiziger) niet echt wordt vergemakkelijkt door de authoriteiten hier in het land. Op veel plekken zijn we niet vrij om te gaan waar we willen, voorbeelden zijn het niet kunnen huren van fietsen, het niet mogen verblijven in een mooie accommodatie welke net even iets meer afgelegen ligt of het zonder gids wandelen in een National Park. Daarnaast komt dat we overal op straat worden aangesproken door de toerist police die vraagt, waar we vandaan komen, waar we heen gaan, hoelang we ergens willen blijven en of we ons wel veilig genoeg voelen op straat. Reden is dat er vorig nog een aantal aanslagen zijn geweest op toeristen, iets wat het land in de ban houdt. Tja, dit alles bij elkaar heeft ons doen besluiten om contact op te nemen met onze reisspecialist Kilroy in Nederland om te vragen of we onze vlucht vanuit Dhaka - Bangladesh naar Kuala Lumpur - Maleisië welke stond gepland op 16 april 2017 te vervroegen. We verlaten nu Bangladesh bijna een week eerder als gepland en vliegen nu maandagnacht om 02:05 uur door naar onze volgende bestemming, Maleisië. Het voelt erg dubbel voor ons, want we hebben ons werkelijk geen moment onveilig gevoeld in het land en de mensen die wij hebben ontmoet zijn stuk voor stuk super aardig, zorgzaam en oprecht geïnteresseerd. De medewerker van Kilroy heeft er alles aan gedaan om de vluchtwijziging voor ons op tijd door te voeren en we blijven nu dus nog onze laatste twee nachten hier in Dhaka. Vanavond eten we nog een keer in het zelfde lokale restaurantje als waar we eerder ook als een hebben gegeten en bestellen nog een heerlijke Beef Kebab. Vanavond blijven we verder op onze kamer en gaan we ons even inlezen en voorbereiden op onze volgende bestemming, Maleisië. Ook lukt het om vanavond nog even te Skypen met Theo en met Marrie en Dim. Het is al snel een uur 01:00 voordat we het licht uit doen en gaan slapen. Morgen beginnen we rustig aan en daarna willen we nog even wat Dhaka gaan verkennen.

Zaterdag 08 april 2017
Vanmorgen eerst een beetje uitgeslapen en om 10:00 uur op onze kamer ontbeten. Nog even wat dingen uitgezocht voor Maleisië op internet en tegen een uur of 12:00 hebben we een TukTuk genomen naar de New Market. Dit is de grootste markt van Bangladesh waar echt van alles wordt aangeboden, men zecht wel als je het hier niet kunt vinden dan is het er niet in Bangladesh. Het is zaterdag en het is er, zoals overal in Dhaka, behoorlijk druk. We lopen hier een tijdje wat rond en dan gaan we lunchen in een restaurantje bij de markt. Daarna zijn we nog richting het National Museum gelopen, waar we alles bij elkaar nog denk ik een uurtje hebben rondgelopen. Erg leuk om te zien hoe een museum hier in Bangladesh is ingericht en wordt bezocht door de vele locals, die soms meer oog lijken te hebben voor ons als de tentoongestelde stukken in het museum. Als we het hier gezien hebben is het inmiddels een uur of 16:15 en nemen we een TukTuk terug richting ons hotel. We willen ons nog verder inlezen over Maleisië, een reisplanning maken voor Borneo waar we de eerste drie weken van onze reis door Maleisië heen willen en we moeten nog zien dat we een aantal vluchten kunnen boeken naar Borneo. Gelukkig hebben we bij terugkomst in het hotel bericht van Kilroy dat het omzetten van onze vlucht is gelukt en dat we definitief maandagnacht om 02:05 uur doorvliegen naar Kuala Lumpur. We hebben vanavond in de buurt van het hotel wat gegeten en inmiddels is het gelukt een aardig reisplan op te stellen voor Borneo en onze vluchten te boeken, drie stuks in totaal. Voor we het weten is het bijna 02:00 uur, dus morgen eerst maar even een beetje uitslapen. Tot uiterlijk 09:30 uur, want toen we vanavond op straat liepen vlakbij ons hotel werden we aangesproken door Cris, een man uit Nieuw-Zeeland die inmiddels hier al vanaf november 2016 in Dhaka woont en werkt. Cris was zo verbaasd hier twee Westerse toeristen op straat tegen te komen, dat hij ons heeft uitgenodigd morgenochtend bij hem en zijn compagnon Rex (een Canadees die hier inmiddels al ruim 13 jaar in Dhaka woont en werkt) te komen ontbijten. Om 10:00 uur komt hij ons ophalen in ons hotel. Hij schijnt hier net om de hoek te wonen.

WEEK 68
Zondag 09 april 2017
Vanmorgen was ik al weer vroeg wakker, het was nog geen 07:30 uur. Sander houdt het wat langer vol en komt er om 09:30 uur uit. Over een half uurtje worden we als het goed is opgehaald door Cris. We zorgen dat we iets voor 10:00 uur beneden zijn bij de receptie, waar hij ons al staat op te wachten. We laten hem nog even onze kamer zien, want ze hebben regelmatig gasten over en het hotel kenden ze nog niet. Daarna lopen we door de ochtend drukte op straat richting hun flat, welke echt maar zo'n 200 of 300 meter verop ligt in een rustige zijstraat. We maken kennis met Rex en worden hartelijk ontvangen. We praten over van alles, over hun beweegredenen om juist hier te gaan wonen en werken, over Bangladesh en over onze ervaringen in Bangladesh (en tijdens onze wereldreis). Beiden werken hier als missionarissen en doen vrijwilligerswerk voor de kerk, het Christendom. Erg interessant om hun verhalen te horen over dit bijzondere land .... Er wordt een lekker ontbijtje geserveerd met toast, ei en heerlijke koffie. Hoe gastvrij is dit? Het is intussen 12:30 uur en het wordt tijd om afscheid te nemen en terug te lopen richting ons hotel. We moeten nog onze spullen inpakken en we zouden om 14:00 uur moeten uitchecken. Daarna is het plan om nog een keer de verkeerschaos van Dhaka te trotseren en nog wat van de stad gaan verkennen. We wisselen mailadressen uit en nemen afscheid van de beide heren. Als we terug zijn in het hotel besluiten we de kamer maar aan te houden voor day use gebruik, zodat we niet voor 22:00 uur vanavond hoeven uit te checken. Wel zo lekker, want dan weten we zeker dat we vanavond nog even lekker kunnen douchen en omkleden voordat we richting het vliegveld gaan. Uiteindelijk besluiten we vanmiddag niet meer zo veel te doen. We blijven nog wat langer op onze hotelkamer en tegen 16:30 uur lopen we nog even een stukje door een wijk vlakbij het hotel aan het spoor. Een sloppenwijk waar we van de week wel met de trein langs gereden zijn, maar waar we nu met eigen ogen nog even een stukje door de straten lopen. Tja, spijtig genoeg is dit ook Bangladesh. We lopen naar een restaurantje waarvan we de naam vanmorgen van Cris en Rex door hebben gekregen en waar we wat eten. Van hier nemen we een fiets Riksja terug richting ons hotel. Sander is op dit moment nog even bezig om een vlucht te boeken van Beijing naar Hong Kong aan het einde van onze reis, omdat we straks in Kuala Lumpur ons visum voor China moeten aanvragen en ondertussen werk ik het reisverslag van de afgelopen dagen bij. Het is nu bijna 20:00 uur en over over twee uur moeten we uitchecken en nemen we een taxi naar het vliegveld, om vervolgens vannacht om 02:05 uur naar Kuala Lumpur - Maleisië te vliegen en morgenochtend aansluitend direct door te vliegen naar Kuching, Sarawak - Borneo, waar ons weer een nieuw avontuur te wachten staat ....

BANGLADESH
10 Dagen Bangladesh. "He young guys where are you from?" Hoe vaak we deze zin niet hebben beantwoord tijdens deze 10-daagse kennismaking met dit bijzondere land, weten we niet maar heel, heel veel. Wat een bijzondere bestemming dit en wat een bijzondere aanvulling op ons landenlijstje. Wat een super vriendelijke mensen hier, veruit de aardigste mensen die we ooit ergens hebben ontmoet! Een land waar het reizen (zeker voor backpackers of de individuele reiziger) niet echt wordt vergemakkelijkt door de authoriteiten hier in het land. Op veel plekken zijn we niet vrij om te gaan waar we willen. Het eerste land tijdens onze wereldreis 2015 - 2017 dat we straks eerder gaan verlaten als gepland. Niet vanwege de locals en niet omdat het niet een land is wat niets te bieden heeft, maar simpelweg omdat we ons op dit moment te veel belemmert voelen in wat we hier kunnen ondernemen. Daarbij komt dat ook het weer(verwachting) hier niet positief aan heeft bijgedragen. Hopelijk gaat het in het land de goede kant op en is het hier over een paar jaar wat stabieler in het land en wie weet komt er over een paar jaar nog een mogelijkheid voor ons voor herkansing, want wat is dit een bijzonder land!

Foto’s

9 Reacties

  1. Anneke Menses:
    10 april 2017
    Wat een verhaal. Jammer dat het zo moest verlopen maar verstandig dat jullie eerder zijn bertrokken. Mooie reis verder, het gaat nu opschieten.
  2. Dienie Coenen..:
    10 april 2017
    Goed dat julliè nu op Borne, Malaysia.zitten. Jullie hebben een hoop, mee gemaakt ,maar ook 't weer! Verder lees ik dat alles goed gaat, Ook even met jullie GeSKIPE en samen met Lisa gepraat, Groetjes en veel liefs van DIENIE.
  3. Jacqueline:
    10 april 2017
    Wat bijzonder om in Bangladesh te reizen zeg. Jammer dat je niet overal naar toe kon en ook fijn dat jullie er wel iets van hebben mee kunnen pakken.
    Nu naar Borneo, staat hoog op onze lijst, schijnt alleen in april droog te zijn. Ben heel benieuwd naar jullie avonturen daar.
  4. Ma:
    10 april 2017
    Hallo luitjes, wat hebben jullie hier allemaal niet beleefd, jammer van het weer.
    Ik vind het wel prima dat jullie daar weg zijn, jammer voor de bevolking dat het zo arm
    is. Wat een verschillen. Goede reis verder en tot horens. Groetjes ma.
  5. Heily Visser.:
    11 april 2017
    Wat jammer dat dit deel van de reis niet helemaal naar wens is verlopen. Wel verstandig om verder te trekken. De verslagen blijven mooi, zo ook de foto's. Veel plezier!
  6. Harold Schiller:
    11 april 2017
    Geweldig avontuur weer mannen. Maar wat een bijzonder gastvrije en aardige mensen zijn jullie tegen gekomen in Bangladesh. Het verhaal van het noodweer met modder stromen begeleidt met de foto van de Jeep in Srimangal maakte indruk en geeft aan dat jullie een verstandig besluit hebben genomen om jullie reis eerder te vervolgen richting Maleisië. Veel plezier mannen.
  7. Yvonne peters:
    16 april 2017
    Jammer dat Bangladesh wat anders uitpakte dan jullie dachten. Niet alles mag van de autoriteiten en het weer is niet geweldig. Maar het land erg mooi en de mensen heel vriendelijk. Leuke contacten hebben jullie gemaakt, jullie als bezienswaardigheden! Groetjes en fijn reis verder gewenst, Yvonne
  8. T v d Braak:
    21 april 2017
    Weer een geweldig verhaal. Nu van Bangladesh naar Borneo.
    Geweldige foto's.
    Goede reis verder.
    We kunnen gaan aftellen. Jullie niet hoor. Geniet maar.
  9. Cees Sleven:
    7 mei 2017
    Indrukwekkendste reisverslag tot nu toe. Beelden, geuren en kleuren trekken letterlijk aan mij voorbij. Heel jammer dat jullie je verblijf hier door de omstandigheden hebben moeten afbreken. Hoe als? Wat wanneer? Door jullie levendige beschrijvingen tot nu toe kan ik het bijna zelf invullen... Groet!