Week 04 - 05: Lake Naivasha ~ Malaba ~ Jinja

Dinsdag 19 januari 2016
Heerlijk even zo'n dagje niets moeten na een lange tracking. Maar vandaag willen we echt weer verder, dus op tijd ons bed uit, ontbijten en richting het busstation. We willen vandaag richting Lake Naivasha, want daar, zo hebben we gelezen, is een mooi kratermeer, een vulkaan die we zouden kunnen beklimmen en National Park Hells Gate, waar je kunt mountainbiken tussen de Zebra's, Giraffen, Waterbuffels, Impala's en noem maar op. We nemen om 9:10 uur een Matatu naar Naivasha, die ons uiteindelijk daar na ruim 6,5 uur op het busstation afzette. Tussendoor hebben we al een keer moeten overstappen op een iets oncomfortabele busje als de eerste, want ja ook al vraag je om een direct verbinding .... het antwoord is ja, maar je kunt er standaard wel rekening mee houden dat je minimaal een keer ergens moet overstappen. Op het busstation van Naivasha vragen we rond voor een Matatu naar de zuidkust van het Lake Naivasha. In de Lonely Planet, onze reis bijbel van onze reis, hebben we een camping opgezocht direct aan het meer. Ze denken hier zeker dat we net begonnen zijn aan onze reis, als ze voor een stukje van een half uurtje omgerekend zo'n 20 USD durven te vragen .... Uiteindelijk lopen we naar naar het tweede busstation, vanwaar de busjes in zuidelijke richting vertrekken en weten we twee zitplaatsen te bemachtigen voor 2 USD. Na een klein half uurtje wachten is het busje vol en vertrekken we naar onze eindbestemming van vandaag, onze verblijfsplaats voor de komende drie nachten. Omdat het vandaag onderweg bijna de hele dag heeft geregend, twijfelen we even of wel ons tentje willen opzetten of dat we toch liever voor een Banda (een veredelde tent of blokhut) of een kamer boeken. Maar ja, als we aankomen is het opgeklaard en besluiten we toch maar ons eigen tentje op te zetten. Omdat er slechts een ander tentje staat kunnen we een mooi plekje aan het meer uitkiezen, direct naast een afdak met een picknicktafel, een vuurkuil en een betonnenblad om onze rugzakken op te kunnen leggen. Ideaal dus voor als we nog wat regen krijgen hier. Als we helemaal gesettled zijn (het tentje staat inmiddels binnen tien minuten en binnen een half uurtje is alles gereed), gaan we naar het restaurant om een hapje te eten. Wat een gezellig plekje is dit en wat een heerlijk eten. We komen nog een van de meiden tegen, die we een paar dagen geleden tijdens onze tracking in Mount Kenia ook hebben ontmoet. s'Avonds spreken we nog een meisje uit Nederland die een maand vakantie heeft en over twee weken samen met 30 andere Nederlanders voor Warchild de Mount Kilamanjaro gaat beklimmen. Tja, .... Het kan altijd hoger. Als we rond 22:00 uur aanstalte maken om ons tentje op te zoeken, lopen we nog even langs de rand van het meer. Nijlpaarden! Vier Nijlpaarden lopen op het gras aan de rand van het meer rustig te grazen. De nachtwaker komt naar ons toe gelopen en laat ze aan ons zien, want eerst hadden wij ze niet zien lopen. De Nijlpaarden komen hier regelmatig tegen schemering aan land om te grazen en voor de dag weer aanbreekt zijn ze weer terug het meer in. Gelukkig staat er wel een schrikdraad aan de rand van het meer en tussen de plek waar wij ons tentje hebben opgezet voor de komende nachten. Wel bizar als je bedenkt dat wij hier dus achter het hek zitten en de Nijlpaarden op nog geen 15 meter afstand van ons tentje lopen te grazen .... Uiteindelijk besluiten we toch maar naar bed te gaan, want ja hier kun je uren naar blijven kijken.

Woensdag 20 januari 2016
Vannacht heeft het weer aardig geregend, maar gelukkig is alles droog gebleven onder de afdak en in de tent. Rond 7:30 uur hou ik het wel weer voor gezien in het tentje en ga ik vast even buiten kijken, wat een schitterende plek om wakker te worden. Op het gemak even douchen en een stukje langs het meer lopen. Nee hoor, nergens meer een spoor van Nijlpaarden, misschien vanavond weer .... Als ik terug kom bij het tentje is ook Sander inmiddels wakker. Rond 9:30 uur gaan we ontbijten in het restaurant. Jammer dat het nog steeds regent, want ja we wilden eigenlijk een dagje gaan fietsen in Hells Gate National Park. Gelukkig klaart het snel op en nog voor we klaar zijn met ontbijten wordt het droog. Dan maar snel op pad. De mountainbikes huren we voor een dagje op de camping. Rond 10:45 uur fietsen we richting de Park Gate, welke op slechts vijf kilometer van de camping ligt. Tot circa 17:00 uur fietsen we rond in het park. Al snel blijkt dat de langste route hier nou niet echt de makkelijkste is en al helemaal niet de allermooiste, wel de stijlste .... Dus ja, zelfs hier moeten we af en toe best afzien. Gelukkig wordt veel goed gemaakt door het wild wat we spotten. Toch wel bijzonder als je door een National Park fietst en links en rechts om je heen de Zebra's, Giraffen, Impala's, Wrattezwijnen, Gnoes en Waterbuffels in grote hordes om je heen ziet lopen. De afdaling gaat soms net even iets te hard op de mountainbike en de weg is nou niet echt goed te noemen. De juiste ingrediënten voor mij om de grond maar weer eens van dichtbij te aanschouwen. De schade valt gelukkig mee, dus kunnen we snel weer verder. We nemen een kijkje bij Hells Gate, een kloof die op dit moment door de regenval van de afgelopen dagen nauwelijks toegankelijk is. Wij besluiten daarom maar om deze over te slaan en niet in te gaan. We nemen een andere route terug naar de Gate. Onderweg spotten we nog veel wild en nemen we nog even een korte pauze om de kuddes te observeren. Tegen 17:00 uur bereiken we de uitgang van het Park en fietsen we terug naar onze camping. Totaal hebben we zo'n 32 kilometer afgelegd. Op de terugweg komen we langs vele rozenkwekers met gek genoeg Nederlandse namen. Naast de vele kassen zijn er aan de andere kant van de weg honderden arbeiderswoningen die er voor ons erg primitief uitzien. Wel leuk om de locals daar te zien leven, vele kinderen begroeten ons met een grote glimlach. Daarna bijkomen aan het meer, waar we nog even spreken met twee zussen (echte zussen) uit Melbourne. Wat een geweldige plek dit. Benieuwd of we vanavond ook nog wat Nijlpaarden kunnen spotten. Inmiddels hebben we heerlijk gegeten in het restaurant en op dit moment hangen we wat onderuit op de lounchbanken in het restaurant. Ik bezig met dit reisverslag en Sander leest zich even in welke Nationale Parken we de komende weken nog willen bezoeken. Met name de vraag of we deze week nog Masai Mara National Park zullen aandoen in Kenia, of dat we na deze stop direct doorreizen naar Uganda en straks uiteindelijk in Tanzania wat langer in het Saragethi National Park willen blijven. Tja, we zullen toch keuzes moeten maken. Straks naar bed en morgen weer een nieuwe dag.

Donderdag 21 januari 2016
Vanmorgen worden we al vroeg gewekt door een groep bronsige ganzen die het nodig vindt om in de boom recht boven onze tent een partij herrie te maken, niet normaal. Zo doende zit om 6:45 uur al weer half aangekleed naast de tent. Toch nog wat vroeg dus uiteindelijk nog maar even terug de tent in. Om 8:30 uur is het echt tijd om op te staan. De zon schijnt dus tja, dan ziet het begin van je dag er toch weer een stuk leuker uit. We besluiten om vanmorgen na het ontbijt ons tentje vast op te breken en vannacht nog een nachtje in een dormroom te slapen, dit omdat we morgenochtend vroeg willen vertrekken richting Uganda en we niet het risico willen lopen dat we de boel nat moeten opbreken of inpakken of dat we simpel weg niet op tijd weg kunnen uit Naivasha. Als we rond 11:00 uur klaar zijn en de tent netjes opgeborgen is, besluiten we vandaag een bezoek te brengen aan Carter Lake National Park. We lopen richting de weg en nemen het eerste de beste Matatu busje richting de junction een kilometer of zes verderop. Daar regelen we twee motortaxis die ons in circa 20 minuten naar de ingang van het National Park brengen. We spreken af dat zij ons om 17:30 uur weer bij de gate ophalen en dan terugbrengen naar de camping. Nadat we ons hebben aangemeld bij de ranger en Sander nog wat van de toegangsprijs heeft weten af te praten, beginnen we aan een hike van totaal zo'n tweeenhalf uur rond de crater. De eerste klim hakt er wel weer in, maar de rest is goed te doen. Jeetje, we zijn wel lekker sportief bezig, je zou bijna vergeten dat we vakantie hebben .... Het uitzicht is fenominaal. De crater bestaat voor ongeveer een derde uit een cratermeer en tweederde uit bebost gebied met veel wildlife, te zien vanaf de rand van de crater. Prachtig om daar beneden de Giraffen, Waterbuffels, Impala's en ander wild te zien rondgrazen vanaf deze hoogte. Iets over de helft van onze hike krijgen we even de schrik van ons leven, als we bijna oog in oog komen te staan met een Waterbuffel die naar ons idee wel erg hoog is geklommen. Gelukkig schrikt het enorme dier ook van ons en rent gelukkig de andere kant op. Tja, daar staan we dan samen op de rand van de crater en dan moet je nog ruim een uur lopen. Hopen maar dat hij de enige is die verdwaald is. Gelukkig komen we verder alleen nog wat mooie vogeltjes en hagedissen tegen, dat kunnen we wel handelen. Als we de hele hike rondom de crater hebben volbracht, besluiten we bij de gate van het park nog een ander stukje te lopen. Volgens de ranger moeten we gewoon op het pad blijven en de Waterbuffels mijden, de Zebra's, Giraffen, Impala's en Wrattezwijnen hoeven we niet te vrezen. Gelukkig maar want die komen we genoeg tegen als we te voet een stukje het Park inlopen. En ja hoor, Sander moet nog net als altijd even iets verder lopen om nog even voorbij dat struikje te kijken .... Staan we ineens oog in oog met een kudde luierende Waterbuffels, oké gelukkig nog wel op een behoorlijke afstand maar toch. Ik zeg, tijd om terug te gaan naar de Gate. Om 17:10 uur zijn we weer terug bij de Gate en staan de jongens die ons met hun motoren komen ophalen al te wachten. We rijden terug en komen onderweg langs de kant van de weg ook nog wat Zebra's tegen een een Giraf, midden in de straat loopt ie en niemand schijnt er hier vreemd van op te kijken. De jongens weten ons te vertellen dat hij twee keer per week hier komt drinken en ze noemen hem Alexander .... Rond 18:15 uur zijn we terug op de kamer en we blijken de enige twee in de dormroom te zijn, dus ja, altijd beter als mijn zijn achten een kamer te moeten delen. Vanavond eten we nog lekker hier in het restaurant en morgen na het ontbijt vertrekken we hier en vervolgen we onze route richting Uganda. We hebben besloten het Masai Mara National Park in Kenia over te slaan en later tijdens onze reis wat langer door te brengen in het aangrenzende Saragethi National Park in Tanzania. Hoe ver we morgen komen, weten we nog niet, maar het zou zomaar kunnen dat we vannacht onze laatste nacht in Kenia hier slapen. Op zich geen gekke plek om ons eerste land van onze wereldreis hier af te sluiten. Nu lekker slapen.

Vrijdag 22 januari 2016
Heerlijk geslapen als om 7:00 uur de wekker gaat. Ik was er al even uit en gedoucht en Sander is er na de wekker ook zo uit. Douchen, ontbijten en weg. Zien hoever we vandaag komen. Om 8:45 zitten we in onze eerste Matatu die ons in iets meer als een half uurtje afzet op het busstation in Naivasha. Daar stappen we over op de tweede Matatu richting Nakuru. We zijn de eerste die instappen, dus we houden er rekening mee dat we nog wel een tijdje zullen moeten wachten. Maar nee, niets is minder waar. De chauffeur stapt in zodra er nog een man in het busje is gestapt en we vertrekken om 9:30 uur. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Beters! We zitten voorin naast de chauffeur dus we hebben goede plaatsen en kunnen zo onderweg nog volop wild spotten. Eigenlijk heb je in Kenia helemaal geen wild safari nodig .... Na ruim anderhalf uur hebben we ook deze afstand overbrugt, nu op zoek naar een bus of Matatu richting de grens met Uganda. Al snel blijkt dat de grote bussen richting Kampala, de hoofdstad van Uganda, vrijwel alleen als nachtbus en rijden. We besluiten dus om toch maar verder te reizen met een opnieuw een Matatu. De direct Matatu, zou ons in circa 6 uur aan de grens moeten brengen, afwachten maar .... Dit keer duurd het langer voor we vertrekken, uit eindelijk rijden we pas om 12:35 uur weg uit Nakuru. Ook nu hebben we weer prima plaatsen op de eerste rij, dus ja dit moet wel te doen zijn. Naast me zit een moeder met een klein ventje van een jaar oud. Wat een lief mannetje zeg, vier uur in busje en het geeft geen kick. Drinkt af en toe wat drinkyochurt uit fles (en nee, niet met een speentje of zo, gewoon rechtstreeks uit het pak), of sabbelt wat aan het cola flesjes van zijn moeder. Als wij een banaan eten vraag ik aan zijn moeder of hijger ook eentje mag en ja hoor, het mannetje smult er van. Tja, hier koop je geen Olvarit fruithapje en zijn er geen baby drankflessen met voor elk kind een bijzondere speen. Nee dit is Kenia - Afrika, hier gaat het allemaal net wat eenvoudiger. Lijkt me toch heerlijk als ouder zijnde hier. Als we aankomen in Eldoret, blijkt dat direct Matatu in Kenia toch een heel andere betekening heeft als wij zouden vermoeden. En nee, het is niet de eerste keer dat we worden verzocht om nogmaals over te stappen omdat het busje niet verder rijdt. Even vergeten we beiden dat we nog in Afrika zijn en worden we behoorlijk geïrriteerd als we weer moeten overstappen. Immers we hadden hele goede zitplaatsen in het andere busje en we hebben (voor begrippen hier) naar ons idee best veel betaald. Maar ja, we zouden na bijna vier weken toch beter moeten weten .... Dit is gewoon hoe het hier werkt. En direct, wat dat betekend hier? Zolang er maar een aansluitende overstap is, is het direct. En tja, zoals op de foto's te zien is .... er staan altijd honderden busjes op de busstations, dus er is er altijd wel eentje die verder rijdt in de richting die wij op willen. Anyhow! We stappen dus maar weer in een nieuw busje, achterste rij, maar op zich redelijk comfortabel. Nou, benieuwd of we nog voor donker bij de grens arriveren. De chauffeur beloofd zachtjes over de hobbels te rijden en we hoeven ons geen zorgen te maken., Hij brengt ons veilig op onze eindbestemming voor vandaag, het grensplaatsje Malaba aan de Keniaanse kant, 122 kilometer nog. We zijn nog geen 10 minuten onderweg, maar van zijn afspraak lijkt chauffeur zich niets meer te herinneren. Wat rijdt deze gast als een idioot zeg, niet normaal. Ik hou mijn hart vast en kijk maar mooi de andere kant op. Ik ben geloof ik toch wel erg blij dat ik achterin zit, zeg ik tegen Sander, want anders was ik vast uitgestapt. Het zou fijn zijn als we ook onze laatste dag in Kenia er zonder kleerscheuren vanaf kunnen brengen. Als de weg op een gegeven moment afgesloten blijkt te zijn, wordt de Matatu een heuse 4WD en kiest de chauffeur er voor om op een wel heel bijzondere manier de eindbestemming te halen .... Nou ja, de jongen heeft wel plezier in zijn werk en dat laatste stukje, ja ach .... Waarschijnlijk hadden we anders nog uren vastgesteld, dus dat was dan wel weer fijn. Om 18:45 uur komen we uiteindelijk aan in Malaba. We zijn nog net voor het donker in het grensplaatsje en weten snel een prima guesthouse te vinden. Na circa 450 kilometer en ruim 10 uur zijn we blij dat het ook hier weer gelukt is een prima accommodatie te vinden met een heerlijke warme douche en jawel, we hebben zelf Wifi op de kamer. We betalen USD 16 voor de kamer. Gelukkig vragen we wel om een twinroom (eentje met twee losse bedden), want als we op de kamer de huisregels van het hotel lezen, liegt het er niet om .... "Sharing a room by people of the samen ginder is Prohibited except for twin bed rooms". Jawel hoor, we voelen ons hier best welkom .... Maar ja,ook hiervan zijn we ons maar al te goed bewust. Morgen kunnen we vast weer een van de drie landen afstrepen, waar we echt niet als stel door het leven kunnen gaan. We blijven dus nog maar even best friends and brothers .... Naast het guesthouse zit een restaurantje war we even een hapje eten en daarna brengen we nog wat tijd door op de kamer. We hebben hier een goede Wifi verbinding, dus sturen we nog maar direct wat foto's door naar Willem-Peter. Uiteindelijk is het nog snel laat en gaan we rond 00:30 uur naar bed. Morgen even geld wisselen voor we de grensovergang overlopen, want ja we zitten anderhalve kilometer van de grensovergang met Uganda.

KENIA
27 Dagen Kenia. Voor Sander zijn eerste kennismaking met Afrika. Wat een bijzonder land. Heel afwisselend, mooie landschappen, een behoorlijke diversiteit, heel veel schitterend wildlife en over het algemeen best vriendelijke mensen. Het eten zullen we niet echt gaan missen, maar we kunnen terugkijken op een geweldige periode hier in Kenia. Prachtig om dit land tijdens onze wereldreis aan te hebben gedaan als best friends and brothers, maar voor ons niet een land om snel weer naar toe terug te gaan.

Zaterdag 23 januari 2016
Om 8:30 uur staan we op en maken we ons gereed voor ons vertrek naar Uganda. Even geld wisselen lijkt aan de Keniaanse kant van de grens toch moeilijker als gedacht. Nee, niet omdat de banken niet open zijn op zaterdag, maar omdat ze gewoon geen Ugandeesche Schillingen hebben bij drie grensbanken. Tja, het blijft toch Afrika he .... Uiteindelijk besluiten we om dan maar zonder geld te wisselen de grens over te lopen. Het verloopt allemaal versproedig en voor we weten zijn we Kenia uit en worden we aan de Ugandeesche kant van de grens door een zeer vriendelijke douanier welkom geheten in Uganda. We krijgen zelfs een adresje mee, waar we, als we voldoende tijd hebben, volgens hem zeker heen moeten gaan. We krijgen zelfs zijn naamkaartje mee, die we daar door kunnen geven. Tja, zo kan het dus ook. Als we Uganda inlopen besluiten we eerst even wat te drinken op een klein terrasje (oké, drie stoelen en een tafeltje). Tussen de beide grensovergangen hebben we intussen onze Keniaanse Schillingen om kunnen wisselen voor Ugandeesche Schillingen. Hier vinden we wel een bank met geld en dus besluiten we hier maar wat van onze Euro's om te wisselen, kunnen we in elk geval weer even vooruit. Daarna pakken we een Matatu en laten we ons afzetten in Jinga. Eigenlijk werkt he hier net als in Kenia, alleen zijn de zitplaatsen nog wat krapper, want ja dan passen er meer passagiers in het busje. Voor UGS 24.000 (nog geen € 7) zitten we weer ruim 2,5 uur als sardientjes in een blikje. We worden afgezet op een kruising bij het benzinestation, van daar lopen we in circa 15 minuten het centrum in. We zoeken even een restaurantje voor de lunch en daar kunnen we tevens even onze grote backpacks laten staan, zodat we het plaatsje Jinga even rustig kunnen bekijken en nog wat kunnen rondvragen over White Water Rafting hier op de Nijl. Vervolgens nemen we een Boda Boda (motortaxi) die ons in circa 20 minuten afzet bij ons nieuwe campsite voor de komende nachten. Als we hier aankomen wordt ons verteld dat het vanavond erg druk wordt i.v.m. een vierdaagse kajak kampioenschap op de Nijl en een grote danceparty aan het water. We zijn gewaarschuwd .... We zetten ons tentje op en nemen daarna een verfrissende duik in het zwembad, heerlijk om even wat verkoeling op te zoeken. Inmiddels is het een uur of 18:00. Al snel loopt de plaats vol met jongelui uit alle windstreken, blijkbaar allemaal hier voor het aanschouwen of deelnemen aan het kajakken. Bijzonder, dit is nou niet echt wat we ons hadden voorgesteld van onze eerste kennismaking met Uganda. We raken in gesprek met een van de managers van deze packpackers plek, een Ierse die hier inmiddels vanaf juli 2015 deze plaats beheerd. Hiervoor werkte ze in de zorg en zo is zij een paar jaar terug in noord Uganda terecht gekomen. Inmiddels woont ze nu zo'n 18 maanden in Uganda. Na het eten hangen we nog wat rond bij de bar en proberen we ons wat in te lezen in Uganda. Wij besluiten maar om niet naar de party te gaan en gaan rond 00:30 uur ons tentje in.Gelukkig valt de overlast mee, omdat de party op het naastgelegen terrein plaatsvindt en iedereen vrij stil hun tentje weer opzoekt na afloop. Kijken of wij morgen ook nog ergens een glimp kunnen opvangen van dit hele kayak spektakel.

WEEK 05
Zondag 24 januari 2016
Rond 8:00 uur worden we wakker, heerlijk geslapen ongelooflijk. Het is nog even heerlijk rustig op de camping, maar al snel ontwaken de meeste. We genieten van een lekker ontbijtje met uitzicht op de rivier. Echt wel een mooi plekje hier, alleen net even iets drukker als wat we de afgelopen weken gewend waren .... We proberen nog even of we een glimp kunnen opvangen van het kayakken, maar al snel blijkt het erg lastig om daar te komen. Dan maar lekker even een rustdagje. We hangen wat rond rondom de bar, het restaurant en het zwembad. Morgen willen we een dag gaan White Water raften op de Nijl, het schijnt hier een van de beste plekken ter wereld te zijn, dus ja .... dat willen we niet missen. We maken een reservering via de manager van de accommodatie voor morgen. Rond een uur of 14:00 begint het met regenen en het blijft zo'n beetje de hele middag regenen, goed dat we niet naar het kayakken zijn gaan kijken. We Skypen nog wat, spelen een voor mij nieuw kaartspel waarvan ik de naam al weer kwijt ben en maken nog even gebruik van het internet, want ja dat heb je hier ook niet overal. 's Middags ontmoeten we een een Brits jong stel met twee kinderen van 2 en 3 jaar oud, die met een 4WD jeep met rooftoptent bezig zijn aan een reis van 10 maanden van Engeland door Oost Europa, door Afrika van Egypte naar hun eindbestemming Zuid-Afrika. Inmiddels zijn zij ruim 4,5 maand onderweg en hebben zij nog 5,5 maand te gaan. Geen excuus meer voor diegene die zeggen dat ze met kleine kinderen niet kunnen reizen. Geweldig om met deze lui te praten, hun ervaringen te horen en ideeën uit te wisselen. Voor we het weten zijn we een paar uur verder, geweldig. Het is zo gaaf om met andere reizigers in contact te komen en ervaringen uit te kunnen wisselen. s'Avonds na het eten spelen we door met kaarten en uiteindelijk gaan we rond een uur 23:00 uur ons tentje weer in, op tijd naar bed om morgen uitgerust aan een nieuwe uitdaging te beginnen. Het schijnt vrij heftig te zijn het raften hier, dus stiekem is het ook best een beetje spannend.

Maandag 25 januari 2016
Vandaag worden we om 7:30 uur opgehaald voor het raften. We worden opgehaald met een grote truck en we halen nog een groep van 6 Canadezen op bij het buur camp. Nog voor we op de verzamelplaats zijn, waarvandaan we vertrekken, blijkt het een gezin te zijn met drie volwassen kinderen (19-23) die samen ook veel reizen. Na het ontbijt wat we krijgen aangeboden krijgen we een briefing over wat ons te wachten staat vandaag tijdens een dag White Water Rafting op de Nijl .... Een veilig idee dat er bij elke raft minimaal twee kayakkers mee peddelen, om ons uit het water te vissen als dat nodig zou zijn. Er blijken totaal twee rafts te varen vandaag. Eentje met de zes Canadezen en hun gids en eentje met ons tweeën, een stel uit Griekenland en voor het deel tot aan de lunch nog drie Amerikanen, waarvan er twee in Nakuru (Kenia) verblijven voor een vrijwilligers project. Uiteraard hadden ook wij een goede gids aan boord, de winnaar van het Freestyle kayakken van afgelopen zondag op de Nijl. Ja, de rivier waar wij straks op gaan raften. Een van de heftigste rivieren met veel rapits (de grote stroomversnellingen/ watervallen) die we onderweg zullen moeten te zien bedwingen. Van de categorieën 1 t/m 6, is 6 de meest heftige die wij zullen overslaan. Totaal zullen we vandaag 8 rapits moeten trotseren, eentje in de categorie 3, twee in de categorie 5 en de overige in categorie 4. Als we met de truck worden afgezet aan het begin van ons parcours worden nog even de veiligheidsprocedures doorgesproken en daarna gaan we op pad. We beginnen met een categorie 5 (dan zit je er gelijk goed in zeg maar ....), alleen omdat we blijkbaar niet hard genoeg peddelen, belanden we aan de zijkant en kiest de gids voor een afdaling in de categorie 4. Heftig genoeg voor ons om mee te beginnen. Maar wat gaaf zeg! Sander en ik zitten voorin de raft, dus wij vangen het meeste water op. Wat cool is dit. Na de eerste rapit hebben we een stuk van zo'n 40 minuten zonder rapits. We peddelen rustig met de stroming mee, nemen onderweg een duik en genieten van de prachtige omgeving. Dan volgt de tweede rapit, een categorie 4. Telkens voor een rapit krijgen wee een korte briefing van onze gids, zodat we enigzins een voorstelling kunnen maken van wat ons te wachten staat. Ook bij deze weten we in de raft te blijven zitten, wat is dit ontzettend gaaf! Voor de lunch volgen er nog twee. Dan hebben we een korte break en staat er een heerlijke lunch voor ons klaar. Even bijkomen van de adrenaline spanningen en ons weer opmaken voor het tweede deel van de dag. In de middag zitten we nog alleen met het Griekse stel in de raft en met onze gids, de andere hadden een halve dag geboekt. Gelukkig mogen wij nog een paar uur .... De eerste de beste rapit na de lunch is een categorie 4. Waarom weet ik niet, maar ik dacht laat ik de boot eens van de onderkant bekijken. Halverwege de rapit sla ik overboord, samen met mijn achterbuurman. Gelukkig lukt het om vrij snel weer in de raft te klimmen, ondanks de massa kolkend water om me heen. Sander schrok geloof ik meer als ik toen ik overboord sloeg, maar stiekem vond ik het ook wel kicken. We hebben de hele dag super mooi weer, dit kon niet beter vandaag. Wat dat betreft hebben we altijd wel geluk met weer als we wat ondernemen. Dan volgt er nog een stuk waar we ons al drijvend op ons zwemvest laten meeslepen met de stroming van de Nijl. Als we vervolgens weer aan boord klimmen van de raft voor de laatste twee rapits. De laatste rapit is er ook eentje van de categorie 4, eentje waarbij vrijwel zeker is dat we de raft hier zal omslaan. De spanning neemt toe, maar uiteindelijk lukt het de gids om de raft niet te laten omslaan. De afspraak was dat we dan halverwege zelf in het water zouden springen om ons het laatste stuk door het kolkende water te laten meeslepen tot het eindpunt. Wat een geweldige dag dit, we hadden dit niet willen missen en .... we zullen zeker nog eens vaker op andere plaatsen gaan raften tijdens onze reis. We worden met de truck in circa anderhalf uur terug gebracht naar het beginpunt. Onderweg zijn er drankjes in overvloed en praten we verder met de Canadezen over hun en ons reiservaringen. We spreken af om 's avonds met hun samen een hapje te eten op hun camp en nog wat na te genieten van deze fantastische dag op het water. We wisselen mailadressen uit om contact te kunnen houden en rond 23:00 uur nemen we afscheid en gaan we moe maar voldaan weer ons tentje in. Wat een geweldige dag.