Week 05 - 06: Kampala ~ Murchison Falls NP ~ Masindi ~ Fort Portal ~ Kabale ~ Bwindi

Dinsdag 26 januari 2016
Eerst even een beetje uitslapen, want zo'n dag als gisteren hakt er wel in. Gek genoeg hebben we nauwelijks last van spierpijn van het raften.Vandaag willen we richting Kampala, de hoofdstad van Uganda. Omdat het tentje in de ochtend meestal vochtig is van de douw, besluiten we rustig aan te doen vanmorgen. Om een uur of 10:15 nemen we ons ontbijtje, nog een keer met een geweldig uitzicht op de Nijl. Dan spreken we af dat we om 11:30 uur worden opgehaald door twee Boda Boda's die ons naar de doorgaande weg brengen in Jinga om vandaar een Matatu te nemen naar Kampala. We hebben redelijk snel een aansluiting, dus tot nu toe lijkt dit ook in Uganda best te gaan met het openbaarvervoer .... Rond 14:15 uur komen we aan in Kampala en weten binnen een half uurtje een prima hotelletje te vinden vlakbij het busstation in de stad. Ok, de entree oogt echt niet, maar echt de kamer is ruim, we hebben warm water (helaas alleen warm water) het is schoon en de ligging prima. De entree heeft meer iets weg uit een film, waarbij opnames worden gemaakt in een of andere foute achterbuurt in een donker steegje, maar goed. Uiteindelijk betalen we hier voor de kamer UGX 30.000 voor twee personen, dit is USD 8 dus ja zelfs goedkoper als camperen .... s' Middags lopen we een paar uurtjes door het centrum van de stad en bezoeken we nog twee tempels. De stad oogt relaxter als Nairobi in Kenia, maar wat een verkeerschaos hier. Als ik even sta te wachten, met uitzicht op het busstation, op Sander die nog even is teruggelopen naar het hotel om het fototoestel op te halen, probeer ik een schatting te maken hoeveel busjes hier staan/rijden. Niet overdreven minimaal een stuk of 600 Matatu's staan hier kris kras door elkaar opgesteld. Hoe vinden we hier morgen ooit het juiste busje tussen vraag ik mezelf af .... We informeren nog even bij het andere busstation voor bussen richting het noorden voor morgen. Het blijkt dat we morgen met een grote lokale bus richting het noorden moeten. Nou op dit busstation is het net zo'n chaos, maar goed als het goed is weten we nu in elk geval waar we morgen moeten zijn. Rond een uur of 19:00 eten we in een wat luxer, iets meer Westers georiënteerd restaurant een paar straten vanaf ons hotel. We hebben hier heerlijk gegeten, alleen de icetea van mij blijkt een verkeerde keuze te zijn geweest .... Na het eten lopen we terug naar het hotel, laat ik nog even mijn rugzak repareren bij een mannetje met een naaimachine vlakbij het hotel en drinken we nog een drankje in de bar van het restaurant. Blijkbaar houden ze hier van donkere bars, want je ziet echt geen hand voor ogen. Bij ons zou een bar als deze een heel ander publiek aantrekken .... Rond een uur of 23:00 gaan we slapen, morgen willen we om 7:00 uur opstaan en op tijd bij de bussen zijn voor onze rit richting het Murchison Falls National Park.

Woensdag 27 januari 2016
De halve nacht ben ik in de weer. Blijkbaar kan mijn maag het wat meer Westerse eten nu al niet meer verdragen .... Nee, ik vermoed dat het de icetea is geweest. Anyhow! Ik voel me beroerd als om 7:00 uur de wekker afloopt. Even twijfelen we of dan niet toch nog maar een dag in Kampala zullen blijven, maar ja, zit je hier in zo'n stad en we willen eigenlijk de natuur in. Uiteindelijk besluiten we vandaag toch maar richting Murchison Falls National Park te gaan en kijken we wel hoe ver we vandaag komen. Rond 9:15 uur checken we uit en lopen we richting het busstation. Onderweg wisselen we nog wat geld en haalt Sander nog even wat boodschapjes voor onderweg bij de supermarkt. Als we aankomen op het busstation blijkt onze bus net weg en moeten we ongeveer anderhalf uur wachten, beetje jammer dit .... De bus staat er wel al en de meeste locals gaan alvast lekker in de bus zitten. Wij hebben een plek voor in de bus met voldoende beenruimte, dus het lijkt allemaal heel voorspoedig te gaan. Helaas wordt die anderhalf uur wachten bijna drie uur wachten voordat uiteindelijk de bus vertrekt! We rijden dus pas om 12:35 uur Kampala uit. Benieuwd hoe laat we op onze eindbestemming zullen aankomen. Als wij vertrekken zijn wij nog in de veronderstelling dat deze grote bussen in een keer doorrijden tot de volgende grote stad, maar helaas niets blijkt minder waar. Het zijn eigenlijk net grote Matatu's alleen met 67 + passagiers en dus stoppen we in het eerste half uur al zo'n vier keer. Dit gaat lekker opschieten als we op deze manier een paar honderd kilometer moeten afleggen .... Maar goed, ook hier zullen we aan moeten wennen want we blijven nog een poosje in Uganda. Volgende keer misschien toch maar weer gewoon met een klein Matatu busje op pad. Uiteindelijk bereiken we rond 17:00 uur Karuma, de plaats waar wij moeten uitstappen en zullen moeten kijken hoe we vandaar uit verder moeten naar onze eindbestemming. Hier is het al net zo'n chaos en iedereen probeert om behulpzaam te zijn (of ons met opzet de verkeerde informatie toegeven, we weten het niet), maar in elk geval zijn we er snel achter dat het vandaag niet echt onze geluksdag is .... De een roept dat we met een bus mee moeten, de ander wil ons in een veel te dure privé taxi op onze eindbestemming brengen (die denkt zeker dat we een lopende ATM zijn) en uiteindelijk belanden we in truck. Heel even denken we dat dit dan een prima oplossing is, maar niets blijkt minder waar. Als we vijf minuten onderweg zijn, stopt deze en worden er eerst nog rustig een paar honderd kippen geladen. Als we vragen hoe lang het ongeveer duurd voordat we in het volgende plaatsje zijn, krijgen we als antwoord waarschijnlijk twee of tweeenhalf uur .... En dat dus terwijl het volgens eigen informatie maximaal een uurtje zou moeten zijn. We stappen dus uit, vragen ons geld terug en lopen terug naar daar waar we de bus inmiddels een uur eerder al hadden verlaten. De bus blijkt al weg te zijn, blijkbaar heeft iemand ons om te tuin geleid om UGX 2000 (zo'n 60 eurocent) te kunnen verdienen door ons in die truck te stoppen. De volgende bus, volgens zeggen eentje die rechtstreeks uit Kampala komt en dus wel verder rijdt, wordt rond middernacht verwacht. Tja, daar sta je dan .... Blijven we hier, in dit gehucht met niets, of proberen we toch op een andere manier op de plaats van bestemming te komen? We besluiten het laatste. Ik hou een auto aan, wat iemand blijkt te zijn die ergens iemand op moet halen om naar het vliegveld te brengen in Entebbe. Na lang aandringen wil de man ons wel meenemen voor UGX 25000 en ons afzetten bij de camping. Super! Zo lijken we toch nog voor het donker aan te komen op plaats van bestemming. Helaas, jammer joh. De man blijkt totaal geen idee te hebben waar wij moeten wezen. Als we het plaatsje Purongo doorrijden zouden we er, volgens de Lonely Planet (onze reisbijbel) met een kilometer of 10 moeten zijn. Ons gevoel zegt ons dat de man veel te ver door rijdt, maar als we het tot drie keer toe vragen, zegt hij er zeker van te zijn op de goede weg te zijn. Tot hij op aandringen van ons toch even stopt, op de kaart kijkt en veel en veel te ver gereden blijkt te zijn. Maar hier is ook een lodge, dus ja wat is dan ons probleem .... Nou, dat wij ergens anders naar toe wilden, wij dat uitdrukkelijk een paar keer hebben benoemd en geen belachelijke bedragen willen betalen voor iets waar we niet heen wilden, dat is ons probleem. De man weigert ons alsnog naar de locatie te brengen waar wij in eerste instantie heen wilden, zo'n 30 kilometer terug. Maar ja, voor ons is het probleem hoe komen we hier überhaupt morgen dan weer weg? Inmiddels is het aarde donker en staan we voor ons gevoel in middel of nowhere. Net op het moment als we echt het idee hebben gestrand te zijn, komt er een safari jeep aan rijden en geven de mensen in de jeep aan, dat zij de mensen van hun lodge wel goed kennen en zij voor ons vast wel een uitzondering willen maken zodat wij ons tentje even bij hun op kunnen zetten voor de nacht. We stappen in de safari jeep en wat blijkt .... We zitten in een jeep met een voltallige cameraploeg uit Londen, die hier in Murchison Falls National Park een paar weken lang opnames maken van Giraffen bij de Nijl. Elke dag gaan zij om 6:00 uur richting het Park en komen zij rond deze tijd (een uur of 20:00) terug bij de lodge. Nog even denk ik, wat zou het gaaf zijn als we een dag met hun het National Park in kunnen, maar nee .... We zetten bij aankomst ons tentje op, eten wat en douchen. Tja, dit mag dan een heel dure lodge zijn (voor onze begrippen als traveller), maar ook hier werken de wc's maar half, hebben de douche alleen koud water en wordt onze nachtrust verstoord door een generator die de hele avond, nacht en nu blijkt .... ook overdag continue aan te staat. Dit blijkt te zijn vanwege alle apparatuur die de filmploeg dagelijks nodig heeft voor de opnamen en het bewerken van de opnamen als zij na een lange dag weer terug zijn bij de lodge. We besluiten hier echt alleen deze ene nacht door te brengen en proberen morgen te komen naar de camping, waarnaar we op zoek waren. Eentje dicht bij de ingang van het Park, eentje een stuk goedkoper als hier en eentje die volgens onze reisgids meer gericht is op Backpackers. We will see.

Donderdag 28 januari 2016
Al vroeg staan we op om op tijd weer hier weg te kunnen. Best een mooi uitzicht hier, maar we besluiten toch ons plan te volgen en naar de andere camping terug te reizen. Na het ontbijt krijgen we om 9:45 uur een lift van de zoon van de eigenaar van de lodge naar het eerstvolgende dorpje een kilometer of 10 verderop. Vandaar moeten we een Matatu nemen terug richting Purongo en vandaaruit moeten we per Boda Boda bij onze volgende locatie terecht zien te komen. Het blijkt allemaal wel mee te vallen. Als we bij de Matatu worden afgezet moeten we ongeveer een half uur wachten voordat we verder kunnen reizen, de rit duurd ongeveer 45 minuten. Als we in Purongo uitstappen hebben we zo weer twee Boda Boda's geregeld die ons voor UGX 8000 (zo'n € 2,20) bij onze camping afzetten. We hebben gekozen voor een bushcamp, dus dat houdt in weinig luxe maar wel midden in de natuur. We worden hartelijk ontvangen door de jonge dame die hier het geheel een beetje runt, samen met haar man/vriend en een klein ventje, want later blijkt haar zoontje te zijn. Er is niemand op de camping en de boel ziet er wat verlaten uit. We kunnen overal ons tentj opzetten, dus we kiezen een mooi plekje onder de bomen in de schaduw en vlak bij het toilet/douche gebouw. Nou ja, twee bushtoilets en een douche zonder water met een jerrycan, oftewel de inmiddels bij ons bekende bucketshower vanavond .... En dan is er weer het wekelijks terugkerend was momentje .... op zich is dat in Afrika al een hele uitdaging. Met een teil water en een sopje probeer ik er maar weer het beste van te maken. Sander is er inmiddels wel achter, dat het niet echt handig was om twee witte T-shirts mee te nemen op reis, want wit kun je hier wel vergeten. Een droger heb je hier niet nodig, want binnen een uurtje is zo'n beetje alles weer gedroogd in de zon, tja wat wil je bij deze temperatuur. Later in de middag lopen we even naar de ranger post bij de ingang van het National Park zo'n twee kilometer vanaf onze camping en informeren we voor morgen over de mogelijkheden in het Park. Er loopt hier heel wat wild rond, zelfs buiten het Park. Uhm, en volgens mij stond er om deze camping niks geen omheining, dus benieuwd of we die Olifanten en Giraffen vannacht naast ons tentje aantreffen .... We regelen uiteindelijk, terug op de camping, een chauffeur met auto om ons morgen een dagje mee te nemen Murchison Falls National Park in. We spreken om 6:45 uur af om ons hier op te halen. Dan eerst maar even een bucketshower voor het eten, heerlijk wat knap je daar van op. Het voordeel van zo'n bucketshower is dat je weet dat je warm water hebt, immers die jerrycan staat al een tijdje in de volle zon op te warmen. 's Avonds eten we een eenvoudige maaltijd en na het drinken van een paar warme Coca Cola's besluiten we op tijd ons tentje in te duiken. Morgen om 6:00 uur gaat de wekker. Sorry Rens, hier geen Wifi of enige andere vorm van Westerse luxe, dus het Skypen moet nog even op zich laten wachten.

Vrijdag 29 januari 2016
Om 6:00 uur gaat de wekker, eruit en snel even nog ontbijten voordat we worden opgehaald en het Park ingaan. Benieuwd wat deze dag ons weer gaat brengen .... Als we zoals afgesproken om 7:00 uur bij de Park ingang aankomen, blijkt er nog geen vrouwtje te zijn waar wij de entree kaartjes voor het NP kunnen kopen en ons kunnen laten registreren. Maar goed, ieder mannetje en ieder vrouwtje kent hier wel weer een mannetje of vrouwtje en dus wordt er snel iemand opgetrommeld en kunnen wij beginnen aan onze gamedrive. Tot 12:30 uur rijden wij met onze chauffeur/gids/mannetje het hele Park door in een oude aftanse Toyota (die overigens best comfortabel was), welke 4 wielen had alleen die drive miste (geen 4WD dus), maar waar we maar erg weinig van hebben gemerkt tijdens deze geweldige gamedrive/dag. We hoefden maar een keer de auto uit te stappen en uit het losse zand te duwen. Hopen dat die wilde beesten even op een afstandje blijven toekijken .... Wat een enthousiasme heeft deze man en wat kan hij wild spotten, super, een goede keuze! We spotten heel veel wild, waaronder kuddes hertachtigen, Olifanten, Waterbuffels, Wratte Zwijnen, kuddes Giraffen, een diversiteit aan vogels en noem maar op. En wat een prachtig landschap dit, echt een aanrader voor die gene die nog eens naar Uganda afreizen. Rond 12:30 uur hebben we zo'n 100 kilometer in het Park afgelegd en komen we aan bij de Paraa Lodge waar we een 3 uur durende bootsafari boeken over de Nijl tot aan de voet van de Murchison Falls. De logde ligt op een super locatie, maar is in onze ogen wel erg overpriced, een kamer kost hier USD 345 full board per nacht, iets boven ons budget .... Om 13:50 uur kunnen we al boord en zijn wij uiteraard als eerste met een plaats op de eerste rij voorin de boot. Wij hebben de juiste boot, met nog 6 Amerikanen en 2 Britten, waaronder bijna allemaal vogelaars. Onze chauffeur wacht hier tot wij eind van de middag weer terugkomen. De boot vertrekt rond 14:20 uur. Wat een fantastische plek dit en wat een uitzicht. We zien onderweg tientallen Nijlpaarden, Olifanten, Kingfishers, Bijeneters, Zee Arenden en nog tientallen andere vogelsoorten. Na 17 kilometer varen bereiken we na ongeveer twee uur de Murchison Falls. Wat een mooi uitzicht heb je hier op de waterval. Helaas kunnen we door de harde stroming niet heel dichtbij de watervallen komen, maar het uitzicht en de kracht waarmee het water hier naar beneden raast is geweldig. Hier op deze plek vernauwd de 6700 kilometer lange Nijl de stroming van 57 meter breedte in slechts 6 meter breedte, waardoor er een enorme stroomversnelling ontstaat en dendert het water 45 meter naar beneden. Op de terugweg genieten we nog van alles om ons heen en van het heerlijke zonnetje op het water. Rond 17:40 uur zijn we weer terug bij het beginpunt en vervolgen we onze route weer verder met onze eigen chauffeur en gamedrive. Rond 19:30 uur zijn we uiteindelijk weer terug bij onze camping. We eten wat, douchen (vandaag is er wel water en hebben we dus een gewone douche .... oke, eentje met koud water vandaag) en gaan op tijd ons tentje in. Wat een fantastische dag weer om op terug te kijken! Morgen reizen we verder en willen we kijken of we Masindi halen, op weg richting het zuiden, waar we volgende week dan uiteindelijk onze Gorilla tracking hopen te maken in het Bwindi National Park. Maar eerst nog een weekje om op ons gemak af te zakken richting het zuiden.

Zaterdag 30 januari 2016
We staan op tijd op om onze spullen in te pakken en na een heerlijk pannekoeken ontbijt, nemen we afscheid van onze gastvrouw, haar man/vriend en haar zoontje (die ons nog even de groep Giraffen wilde aanwijzen die ons blijkbaar ook even gedag kwamen zeggen). We nemen een Boda Boda het dorpje in, om van daaruit met de bus door te reizen naar Masindi. De bus zou rond 9:30 uur vertrekken vanuit Purongo, dus als het een beetje mee zit hopen we begin van de middag in Masindi te zijn. Helaas, de bus blijkt niet te rijden omdat het zaterdag is. Matatu's rijden hier ook niet in overvloed en even lijkt het erop dat we hier vast zitten. Maar nee, na ruim anderhalf uur wachten stopt er een wat luxere minivan en die blijkt ons mee te kunnen nemen in de richting van Kafu junction. Vanaf daar zouden we dan met een Matatu naar onze eindbestemming verder kunnen reizen. De auto rijdt flink door, dus we halen mooi weer wat tijd in, waardoor we uiteindelijk rond 12:45 uur aankomen bij Kafu junction. Vanaf dit punt nemen we een Matatu auto (een aftanse Toyata Carina die minimaal 20 jaar oud is en waarvan de voorruit totaal gescheurd is) naar Masindi. Ik zeg tegen Sander dat hij maar even zijn zonnebril op moet doen, want volgens mij haalt die voorruit onze eindbestemming niet .... Net op het moment als wij denken dat de auto met 6 personen wel vol zit, weet de chauffeur er nog twee passagiers in te proppen. Met zijn vieren op de achterbank, Sander en ik en twee dikke negerinnen, waarvan er eentje half bij mij op schoot zit. Op de voorstoel een dame, op de tussenconsole een man die zelfs in dit standje blijkt te kunnen slapen
en dan tussen de man en de bestuurder nog een ventje dat op de bestuurdersstoel zit. Hoe is dit in hemelsnaam mogelijk. De chauffeur lijkt er geen moeite mee te hebben en stelt ons gerust door te zeggen dat alles wel goed komt. Zelf hangt hij half uit de auto. Ik ben benieuwd of we in Masindi aankomen .... Maar jawel hoor, de laatste 43 kilometer leggen we af in ongeveer drie kwartier. Als we aankomen in Masindi zoeken we het hotel op wat we uit onze Lonely Planet hebben gehaald, het blijkt een prima hotel om deze nacht door te brengen. Een leuk plaatsje Masindi, dus in de middag lopen we op ons gemak het plaatsje door, lunchen we wat en informeren maar weer even hoe we hier morgen weer vandaan verder kunnen reizen richting Fort Portal. En nee, we willen niet met de grote bus terug naar Kampala om vandaar uit weer met een andere grote bus door te reizen. In de middag en 's avonds Skypen we nog even met de familie thuis en met Rens die vandaag zijn verjaardag houd. Zo zijn we er toch nog een klein beetje bij vanavond. We besluiten maar een keertje alleen wat noodles te eten bij het hotel en als dessert nemen we een heerlijke ananas van de markt. Rond een uur of 23:30 uur houden we het weer voor gezien vandaag.

Week 06
Zondag 31 januari 2016
Een vroege start, om 6:45 uur de wekker, want we willen vandaag naar Fort Portal en dat wordt volgens zeggen een helse tocht van zo'n 300 kilometer van minimaal 8 tot 10 uur over onverharde wegen. Tja, en dan moet je nog maar hopen dat we overal aansluiting hebben en we de eindbestemming vandaag gaan halen. Anyhow! Let's give it a try. Om 7:15 uur zitten we aan ons ontbijt, want we willen om 8:00 uur op het busstation zijn, des te groter is de kans dat we hier op tijd weg komen. Als we om 7:30 uur wat opvangen van twee locals die de ober vragen of het mogelijk is om via dezelfde route als ons te reizen, vraagt de ober serieus of ze dit echt wel willen. De route via Kampala gaat zoveel sneller en de route die wij (en zij) zouden willen afleggen is er zo slecht aan toe .... Gisteren avond hebben wij met een Brit gesproken en die heeft ons verzekerd dat het echt wel mogelijk is, dus delen we dit met deze luitjes. Beide zijn Ugandees, zij woont in Kampala en hij woont en werkt inmidels zo'n 6 jaar in Canada zo blijkt later. Hij is twee maanden hier en om die reden willen ze beide wat zien van hun eigen land. Als blijkt dat zij dezelfde kant op willen reizen als wij en we horen dat zij een eigen auto hebben, zie ik mijn kans schoon .... Zouden wij niet met jullie mee kunnen reizen dan? Uiteraard willen we meebetalen aan de benzine. En ja hoor, geen probleem! Sterker nog, ze vinden het super leuk als we samen met hen meereizen richting Fort Portal. En, de auto zou volgens hem (William) sterk genoeg moeten zijn .... Na het ontbijt willen zij ook direct vertrekken en we kunnen dus meerijden, super. William loopt alvast even met ons mee om de auto te openen, zodat wij onze tassen kunnen inladen als zij nog even verder ontbijten. Het blijkt een mooie 4WD jeep te zijn, die ruim genoeg is voor ons vieren. Wow! Wat een mazzel hebben wij vandaag dat wij met dit stel mee kunnen reizen zeg. Rond 8:30 uur vertrekken we, op naar Fort Portal. Als we het dorp uitreiden en de weg vervolgen, blijkt al snel dat het inderdaad niet gelogen is dat de weg niet in zo'n beste conditie is .... Hoe hadden we dit überhaupt kunnen doen in een standaard Matatu vragen we ons zelf af? Maar gelukkig is dat vandaag niet nodig, we rijden vandaag in een heerlijk comfortabele 4WD met onze eigen chauffeur. En wat een super leuk stel deze twee. Zij heet Caroline en heeft een goede functie in Kampala, hij William en hij is accountant in Canada. De weg is erg slecht, maar het landschap is schitterend en echt de moeite waard. Onderweg stoppen we ergens in een klein plaatsje om met z'n vieren wat te eten. We gaan op lacal vandaag en proberen wat nieuwe gerechtjes. Tja, dat is dan weer het leuke als je met locals een dag op pad bent. Daarna vervolgen we onze route en komen we uiteindelijk na ruim 5,5 uur op onverharde wegen gereden te hebben weer op een asfalt weg uit. De laatste 50 kilometer rijden we op de grotere doorgaande weg van Kampala naar Fort Portal. Onderweg stoppen we nog een keer bij een benzinestation om het water en oliepijl te checken van de auto en nemen we nog een drankje. Uiteindelijk rijden we rond 15:30 uur Fort Portal binnen en worden we door William en Caroline bij het hotel afgezet, waarvan wij de naam door hadden gekregen van de Brit die we gisterenavond hadden gesproken. Het blijkt een prima hotelletje te zijn net buiten het centrum en de kamers zien er keurig uit. Een groot tweepersoonsbed want twinkamers hebben ze hier niet .... Eindelijk weer eens samen in een bed, de eerste keer sinds onze reis door Afrika (en dat in Uganda!). Een ruime kamer, een heel ruime badkamer met warm en koud water, wc en een heerlijk zitje buiten. Hier houden we het wel weer twee nachtjes uit. We nemen afscheid van William en Caroline, wat een leuke dag en wat hebben wij vandaag een mazzel gehad dat wij dit stel vanmorgen hebben ontmoet. Grote kans dat we hier anders vandaag nooit waren beland. In de middag lopen we nog even naar het plaatsje en informeren we vast voor ons laatste traject in Uganda van Fort Portal naar Kabale. Voor de route die wij willen afleggen, blijkt alleen een avond-/nachtbus te rijden. Jammer want de route hadden we mede uitgekozen vanwege het mooie gebied, maar ja .... daar gaan we dus niets van meekrijgen onderweg. We besluiten om toch maar tickets te kopen voor deze bus, want om de route af te leggen met Matatu's lijkt ons vrijwel onmogelijk en tja, we willen uiteraard wel op tijd in Kabale zijn voor onze pick up naar Bwindi National Park. We willen de Gorilla's niet missen! We maken een reservering voor de bus die dinsdagavond 2 februari om 19:00 uur vertrekt vanuit Fort Portal. De rit zal ongeveer zo'n 7 tot 8 uur duren, dus we komen midden in de nacht aan in Kabale, rond een uur of 02:00 - 03:00. We zullen dan twee nachtjes in Kabale overnachten en worden dan donderdag 4 februari om 10:30 uur in Kabale opgehaald door Seith voor onze transfer naar Bwindi Backpackers Lodge voor onze laatste vier nachten in Uganda. Een lodge midden in de jungle, van waaruit we onze Gorilla tracking zullen maken. 's Avonds zoeken we een leuk restaurantje op voor het eten en lopen we weer terug naar ons hotel en hangen we nog wat op ons terrasje en Skypen we nog even met Dienie. Toch fijn dat we op de manier met iedereen contact kunnen onderhouden tijdens ons grote avontuur. Oh en wat ook super leuk is, zijn alle leuke reacties die iedereen achter laat op onze reisblog n.a.v. onze reisverslagen, foto's en filmpjes. Het is voor ons onmogelijk op alle reacties persoonlijk te reageren, maar we lezen ze zeker en dat is echt super leuk! Ik zeg, vooral mee doorgaan.

Maandag 1 februari 2016
De zesde week gaan we al weer in. Het besef dat het nu niet alleen meer een vakantie is, begint nu wel echt te komen. Wat super dat we dit samen kunnen doen. Vandaag hebben we even een dagje geen plannen. Even een dagje relaxen bij het hotel, vanmiddag misschien nog even een stukje wandelen om de buurt te verkennen en vanavond maar weer ergens een leuk tentje opzoeken voor het eten. Ook best lekker om even niets te doen. Morgen willen een dagje een bezoek brengen aan een van de vele kratermeren in de buurt, voordat we 's avonds de bus nemen richting Kabale.

Dinsdag 2 februari 2016
Vanmorgen om 7:00 uur eruit. Om 7:30 uur hebben we namelijk afgesproken met Wilson, een leuke knul van 21 die we gisterenmiddag hebben ontmoet als gids in de botanische tuin. Hij was vandaag een dag vrij en wilde wel met ons mee als gids naar de cratermeren en een waterval. Prima idee, dus vandaag een dagje met Wilson op pad. Erg leuk, want hij weet veel te vertellen over de planten, bomen en kruiden en hij laat ons vandaag een ander stukje Uganda zien, namelijk de binnenlanden. Bij het Matatu busstation besluiten we om vandaag maar een keer een privé taxi te regelen. Tja, dat is hier nu eenmaal makkelijker als de bus .... Om 8:10 uur zitten we weer in een veel te oude, gammele Toyata Carina, maar goed dit keer in elk geval maar met z'n vieren. Eerst bezoeken we kort een klein kratermeer, Lake Nkuruba, waar een viertal apensoorten rondhangen, waaronder de black and white and red colobus. Na een half uurtje rijden we door, verder door dit prachtige landschap met links en rechts cratermeren. Na een kwartiertje stappen wij uit met z'n drieen en starten wij onze hike. De chauffeur rijdt door en weet waar hij ons later weer op moet pikken. Op zich wel een fijn idee voor vandaag, want we moeten vanmiddag wel op tijd terug zijn in Fort Portal i.v.m. de avond-/nachtbus vanavond richting Kabale. Na een korte wandeling langs een mooi groot cratermeer, lopen we even langs een locaal restaurantje om alvast onze lunch te bestellen voor na onze wandeling. (Hebben ze nog even tijd om inkopen te doen ....) Dan vertrekken we, totaal een wandeling van zo'n anderhalf uur naar de waterval en vervolgens via een andere route zo'n anderhalf uur terug naar het lunchadresje. Wilson blijkt de omgeving hier goed te kennen en laat ons de mooiste plekjes zien. We lopen door kleine, afgelegen dorpjes, door de bananenplantages en bezoeken onderweg een lokaal schooltje. Wat gaaf is dit toch weer. Als de kinderen ons zien aankomen, rennen ze het leslokaal uit en komen op ons af. Welcome! How are you? Waarschijnlijk de enige zinnetjes die ze hebben geleerd, maar ja het waren ook de kleintjes. We verontschuldigen ons maar even bij de lerares, maar die heeft er geen problemen mee. Nadat we nog wat foto's hebben gemaakt, inclusief een groepsfoto en handjes hebben geschud vervolgen we onze route verder langs de plantages. Geweldig dit! Wat een mazzel dat wij gisteren Wilson hebben ontmoet, echt een leuke gast. Na anderhalf uur horen we de waterval opdoemen. Het blijkt een grote waterval te zijn en wat fijn is, we kunnen hier zelfs het water in. Even is het wel erg koud het water, maar ja wat wil je als het ruim 35 graden celcius is en je hebt al een lekkere wandeling erop zitten. Heerlijk! Met z'n drieen genieten we van het heerlijke verfrissende water en de gratis massage onder de waterval. Daarna drogen we ons op een rots in de zon en na een uurtje beginnen we aan onze terugweg, een andere mooie route, wederom langs hutjes, door bananenplantages en dorpjes. Ongelooflijk dat er in dit gebied zoveel mooie cratermeren zijn. Onderweg probeert Wilson ons nog wat bij te brengen van de planten, bomen en kruiden, maar voor ons blijkt het toch er lastig ze allemaal uit elkaar te houden. (Maar het schijnt dat ze daar hier ook wel weer een plantje voor hebben ....) Rond 14:15 uur komen we aan op ons lunchadresje. We eten hier met z'n drieën en daarna, rond 15:15 uur stappen we weer in bij onze chauffeur, die ons in een klein uurtje weer terug brengt in Fort Portal. We rijden even langs het hotel zodat wij onze tassen kunnen ophalen en daarna worden we afgezet bij het busstation. We laten te backpacks hier even achter, zodat we nog even langs de bank kunnen en nog even een pizza kunnen eten. Want tja, onze bus zou rond een uur of 19:00 - 20:00 vertrekken en die doet er waarschijnlijk minimaal zo'n acht uur over voordat we in Kabale zijn. Omdat we vannacht niet willen aankomen zonder dat we weten naar welk hotel we kunnen om een uur of 02:00 - 03:00, vragen we even ons mannetje bij het busstation om voor ons een kamer te boeken in het hotel dat wij uit de Lonely Planet hebben opgezocht. Na het eten komen we terug bij het busstation en jawel, ongelooflijk de bus is er al om 19:15 uur. We vertrekken uiteindelijk een uur later in een overvolle bus, mensen staan en zitten zelfs in het gangpad. De bussen zijn sowieso krap, want heb je bij ons drie of maximaal vier stoelen op rij, hier heb je een rij van twee en een rij van drie op rij. Heerlijk knus dus, maar je doet geen oog dicht .... Nou ja, oke ik dan wel af en toe omdat ik het doodeng vindt hoe chaufeur rijdt. Maar goed, we zijn weer onderweg en als het een beetje mee zit komen vannacht aan in Kabale. Helaas, al snel blijkt dat de bus problemen heeft. Vandaar misschien dat de chauffeur zo niet in z'n hum is vandaag .... Na anderhalf uur besluiten ze de bus aan de kant te zetten, benieuwd of we hier nog weg gaan komen. Na vijf minuten of zo, wordt ons door middel van een gebaar van de chauffeur en zijn bijrijder, duidelijk dat we beter maar even naar buiten kunnen lopen. Wij zitten op de eerste rij en ze kunnen er zo niet echt bij (de moter/motorkap zit namelijk voorin naast de stoel van de chauffeur). Samen met nog een paar mensen die vlakbij ons zaten wachten we buiten rustig af. Nou ja, rustig .... Ik moet zeggen, dit keer ben ik de gene die me een beetje zorgen maakt of we hier überhaupt vanavond nog weg komen. Er blijkt iets mis met de koeling. Nog geen 10 minuten later lijkt het even of we op Iceland staan en er een geiser uitbarst. We horen een gegil uit de bus en mensen rennen de bus uit. De bus maakt een sissend en brommend geluid en we zien water omhoog spuiten en rook uit de bus komen. Even denken we alleen .... shit, en onze backpacks liggen ook in die bus, wat als de boel affikt? Gelukkig loopt het niet zo'n vaart. Maar er blijkt iets zo oververhit geraakt te zijn, dat het water uit de motorkap de bus in spoot. Gelukkig dat wij al uit de bus waren, want onze stoelen waren daarna zeik nat, het water droop van het dak en de vloer was doorweekt. Nou voorlopig zullen we hier dus nog wel staan .... Als het aan mij had gelegen hadden we de eerste beste taxi die langs kwam gepakt en waren we op deze manier door gereisd, maar nee .... Gelukkig lukt het ze de bus na een klein uurtje weer aan de praat te krijgen en reizen we met een gerust hart (NOT!) weer verder. Het lijkt verholpen. Een half uurtje later horen we dat we in het volgende plaatsje een andere bus krijgen waarmee we verder reizen. Blijkbaar vertrouwen ze het ook niet zo meer. Anyhow! We reizen uiteindelijk dus om 23:30 uur verder met een andere bus en gelukkig ook een andere chauffeur. We hebben er al zo'n 78 kilometer opzitten en we zijn al drie uur onderweg. Dit wordt dus een latertje .... De laatste 230 kilometer gaat gelukkig iets vlotter, uiteindelijk bereiken we om 03:30 uur Kabale. Hier worden we opgewacht door een mannetje die ons bij ons hotel afzet. Gelukkig hebben ze een kamer geregeld, dus na een koude douche duiken we snel ons bed in. Morgen maar weer verder zien. Ik denk dat we dan voor onze tweede nacht wel even verder kijken ....

Woensdag 3 februari 2016
Om 09:30 uur ben ik weer wakker, een kort nachtje dus. Mmm, dit blijkt toch niet echt the place to be. We besluiten onze spullen te pakken en gelijk maar op zoek te gaan naar een ander adresje. Dat blijkt niet heel moeilijk, bij de buren. Een backpackers accommodatie met een prima kamer voor dat ene nachtje nog in Kabale. Als we de spullen in de kamer hebben gezet nemen we hier een ontbijtje. Dan lopen we het plaatsje even in om te kijken waar we eigenlijk zijn beland. We nemen om een uur of 12:00 een Boda Boda naar het Lake Bunyonyi (het mooiste meer van Uganda), zo'n 9 kilometer van ons hotel. Wat een prachtig gebied ook dit zeg. Terrasvrormige heuvels die worden bebouwd voor de landbouw. Tja, wat betreft die Boda Boda's, ik heb in dat opzicht niets weg van mijn oma. Doodeng blijf ik het vinden achterop die brommer taxi's en al helemaal hier in de bergen. Totaal verkrampt stap ik er vanaf. Gelukkig verteld Sander me na zo'n ritje wat we onderweg gezien hebben, of nou ja, wat hij gezien heeft. Terug deze route straks maar met een privé taxi .... Bij het meer worden aangesproken door hordes jongens, die ons wel mee willen nemen voor een boottochtje over het grote meer. Het meer is bekend vanwege de vele eilandjes, totaal 29 in Uganda en nog een veel groter aantal aan de kant van Rwanda. We besluiten een motorboot te huren met een gids voor een tochtje van zo'n anderhalf uur om het meer wat te verkennen. Schitterend! Het meer blijkt ongelooflijk diep te zijn, tussen de 600 en 900 meter diep volgens onze gids. Na terugkomst hebben we even op een terasje met uitzicht op het meer nog een pizza gedeeld en wat gedronken en daarna zijn we met een privé taxi teruggereden naar het dorp. Hier maar even geen Boda Boda meer voor mij. Bij terugkomst in Kabale lopen we nog even en rondje in het dorp en daarna gaan we naar ons hotel. Even heerlijk douchen en wat schone kleren aan. Jeetje wat is het hier een grote stofbende met die onverharde wegen. Vanavond eten we in het hotel en zal het denk ik niet zo heel laat worden. En dan .... morgen om 10:15 uur moeten we ons melden bij het kantoortje van onze lodge voor onze transfer naar Bwindi Backpackers Lodge voor ons verblijf voor de komende vier nachten daar EN de Gorilla tracking zaterdag!

Donderdag 4 februari 2016
Vanmorgen eerst een beetje uitslapen, voor zover je daar van kan spreken. Om 09:15 uur zijn we klaar voor het ontbijt en rond 10:00 uur checken we uit en lopen we richting het bureautje vanwaar we met onze transfer naar onze volgende lodge gaan. Bwindi Backpackers Lodge voor de komende vier nachten en onze Gorilla tracking zaterdag. We ontmoeten een Duits stel die ook met dezelfde transfer naar de lodge gaan en daar de komende drie nachten blijven. We maken kennis met Seith, de eigenaar van de lodge en krijgen een uitvoerige briefing over de lodge en onze Gorilla tracking zaterdag. Daarna vertrekken we om12:00 uur met onze chauffeur voor een rit van ruim 2,5 uur naar de lodge. Het eerste deel van de route is een verharde weg, maar al snel wordt deze vervangen door een onverharde, dirt road. We rijden door een schitterend landschap en door diverse kleine dorpjes de bergen in, opweg naar het tropisch regenwoud. Net daar waar je denkt dat weg ophoud, rijdt onze chauffeur rustig door, nog verder door dit mooie landschap. Rond 14:45 uur komen we aan bij de lodge. Samen met dit Duitse stel, Gaby en Michael zijn wij hier vooralsnog de enige gasten. Helemaal prima dus! Wat een prachtige locatie dit zeg. We worden hartelijk ontvangen en nadat we eerst even de omgeving op ons in hebben laten werken, wordt ons onze campingplaats gewezen. Het is een super mooi plekje tussen de bomen en met uitzicht op het tropisch regenwoud, daar aan de overkant moeten ergens die Gorilla's zitten .... We zetten ons tentje op en daarna lunchen we met z'n vieren. De middag brengen we door op de veranda van de lodge met een schitterend uitzicht. We maken verder kennis met Gaby en Michael, die beide werken als reis journalist voor diverse Duitse reisgidsen. Zo het er nu naar uitziet, zullen we zaterdag in elk geval met hen de Gorilla tracking gaan doen. Benieuwd of er de komende dagen nog andere gasten bij komen. Vanavond rond 20:00 uur zullen we dineren en daarna wordt het denk ik genieten van alle geluiden uit het oerwoud. Wat een prachtige locatie dit. Super!

Vrijdag 5 februari 2016
Om 6:45 uur wordt ik wakker en als ik ons tentje open rits besef ik me weer even op wat een geweldige locatie we eigenlijk beland zijn. Hoeveel mensen zullen hier nu eenmaal komen? Anyhow! Wij in elk geval wel. Dus ik besluit niet langer te blijven liggen en eruit te gaan om even te douchen. De rest ligt nog te slapen dus ik geniet heerlijk in mijn eentje van de zonsopkomst deze morgen. Om 08:30 uur hebben we afgesproken voor het ontbijt, daarna zullen we met Gaby, een gids en een tourist police op pad gaan voor een vier uur durende hike. We kiezen voor de hiking of the Top of heaven hill. Een route door dit schitterende vulkaanlandschap, de Rift Valley, met vergezichten over Congo (5 kilometer), Rwanda (35 kilometer) en de Bwindi forest, Uganda. We vertrekken om 09:25 uur. Overal waar we locals tegenkomen worden we begroet als Muzungu, wat betekend wit mens. De mensen in dit gebied en in het bijzonder de kinderen wordt hier door de overheid heel duidelijk gemaakt hoe belangrijk wij Muzungu's zijn voor het toerisme en de ontwikkeling van hun land. Kinderen begroeten ons vriendelijk, we worden door sommige toegezongen en uiteraard is dit een uitstekende gelegenheid om prachtige foto's te maken. Vanwege het onstabiele en onveilige buurland Congo (5 kilometer) mogen wij hier niet alleen de lodge verlaten, maar worden bij alles begeleid door een tourist police. Elke lodge is verplicht minimaal twee man tourist police te hebben, een om toeristen te begeleiden tijdens bijvoorbeeld een hike en een om op de lodge te blijven. We worden behandeld als VIP toeristen zoals zij het zelf noemen, alles voor onze eigen veiligheid. Rond 13:30 uur zijn we weer terug bij de lodge. We drinken wat en daarna is het weer tijd voor lunch. Vanmiddag tijd om even een wasje te doen (dit keer is het Sander zijn beurt) en werk ik weer even ons reisverslag bij. Verder vanmiddag en vanavond nog maar even heerlijk genieten van ons mooie uitzicht en een beetje uitrusten voor ons nieuwe avontuur van morgen, de Gorilla tracking! Hoe lang staat dit al op mijn wensenlijstje .... Een bezoek aan de berg Gorilla's in Uganda. Bijzonder als je bedenkt dat er wereldwijd nog maar zo'n 880 berg Gorilla's in het wild leven, waarvan meer dan de helft hier in Bwindi Inpenetrable National Park in Uganda. De overige berg Gorilla's leven in de buurlanden Congo en Rwanda. Overigens de berg Gorilla's kun je alleen in het wild bewonderen, de Gorilla's die wij wellicht ooit eens in de dierentuin hebben gezien, zijn namelijk laagland Gorilla's, berg Gorilla's kunnen niet leven in gevangenschap. We kunnen haast niet wachten tot morgen ....

Foto's volgen zo snel mogelijk als we weer beter internet hebben :-)